Dziś przypada 144. rocznica urodzin Walerego Sławka – żołnierza i polityka, trzykrotnego premiera Polski, marszałka Sejmu, jednego z najbliższych, zaufanych współpracowników Józefa Piłsudskiego.
Urodził się 2 listopada 1879 r. w Strutynce w zubożałej rodzinie szlacheckiej, spokrewnionej z rodziną wybitnego kompozytora Ignacego Paderewskiego. W 1900 r. związał się z ruchem socjalistycznym, wstępując w konspiracyjne szeregi Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej (OB PPS). Był współorganizatorem manifestacji na Placu Grzybowskim w Warszawie (13 XI 1904), będącej odpowiedzią przeciwko poborowi Polaków do wojska rosyjskiego (związanego z trwającą wojną rosyjsko-japońską). Protest ten zakończył się walką z carską policją. Był to pierwszy zbrojny zryw Polaków przeciwko zaborcy, od czasu upadku Powstania Styczniowego.
26 września 1908 r. po udanej akcji bojowców PPS na rosyjski pociąg pocztowy pod Bezdanami – zwanej potocznie akcją czterech premierów ze względu na czynny w niej udział Józefa Piłsudskiego, Tomasza Arciszewskiego, Aleksandra Prystora i Walerego Sławka, którzy piastowali w późniejszym okresie funkcję premierów polskiego rządu – współorganizował struktury Związku Walki Czynnej.
W okresie I wojny światowej był oficerem I Brygady Legionów Polskich, dowodzonej przez Józefa Piłsudskiego, który następnie delegował go do tworzenia Polskiej Organizacji Wojskowej. Był członkiem Centralnego Komitetu Narodowego oraz tajnej Organizacji A będącej ścisłym, politycznym zapleczem Piłsudskiego. W latach 1919-1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
W okresie międzywojennym trzykrotnie stawał na czele polskiego rządu, był członkiem Wielkiej Loży Narodowej Polski, twórcą Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR) oraz współtwórcą wielu punktów zawartych w konstytucji kwietniowej z 1935 r., w szczególności postulatu o solidaryzmie społecznym, mówiącym, że państwo jest dobrem wszystkich jego obywateli.
W rzeczywistości przez większość swojego życia Walery Sławek ściśle wykonywał dyrektywy Marszałka Józefa Piłsudskiego. Po jego śmierci był marginalizowany, co wzbudzało w nim odczucie osamotnienia i stany depresyjne. Ostatecznie 2 kwietnia 1939 r. o 20.45 (godzina śmierci Piłsudskiego) podjął próbę samobójczą, oddając strzał w usta. Pomimo prób reanimacji zmarł po kilkunastu godzinach w szpitalu wojskowym.