W momencie wybuchu powstania styczniowego (22 stycznia 1863 r.) ziemie znajdującego się w zaborze rosyjskim Królestwa Polskiego zaczęły podlegać dwuwładzy. Własne prawa egzekwowała nadal Rosja, a jednocześnie swoje dekrety wydawał rząd polski – Komitet Centralny Narodowy, przekształcony następnie w Tymczasowy Rząd Narodowy, a później w Rząd Narodowy. Zarządzenia oraz informacje autoryzowane przez rząd powstania styczniowego rozpowszechniano za pomocą kontaktów osobistych, czyli przez sieci kurierów i  powiązania sąsiedzkie oraz za pomocą przekazywanej “z rąk do rąk” prasy.

W okresie powstania styczniowego w Królestwie Polskim ukazało się ponad 200 numerów różnych  pism powstańczych, w innych zaborach  około 90. Były one przepisywane ręcznie, drukowane, bądź kopiowane przy pomocy litografii. Działaniami wydawniczymi Tymczasowego Rządu Narodowego, a następnie Rządu Narodowego, kierował Józef Bogdan Wagner (1815-1882).

Najpopularniejszym pismem powstańczym były “Wiadomości z pola bitwy”. Pojedynczy numer  liczył od dwóch do czterech stron.  Zawierało ono głównie informacje o przebiegu walk powstańczych. Można było w nim również znaleźć komunikaty Rządu Narodowego oraz rejestry poległych. Z czasem w gazecie pojawił się też dział opisujący rosyjskie zbrodnie. Ich nagłaśnianie miało na celu wzbudzenie powszechnej niechęci do Rosjan i konsolidację społeczeństwa wokół powstania. Co jest dość oczywiste, gazeta była używana także w celach propagandowych. Objawiało się to między innymi przecenianiem własnych sukcesów i zaniżaniem strat. Cena pisma wynosiła 15 groszy. Jak informowano w stopce redakcyjnej (w miejscu, w którym w pismach  wydawanych przed i po powstaniu znajdowała się informacja o dopuszczeniu do druku przez rosyjską cenzurę) – dochód przeznaczony był „na rzecz rannych Obrońców Ojczyzny”.