45 lat temu, 16 października 1978 r. zgromadzenie kardynałów wybrało na papieża kardynała Karola Wojtyłę, który przybrał imię Jana Pawła II. Za życia cieszył się ogromnym autorytetem, nie tylko wśród katolików, ale również w kręgach wyznawców innych religii. Był pierwszym papieżem, który odwiedził zarówno żydowską synagogę, jak i islamski meczet.
Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach nieopodal Krakowa. Był trzecim najmłodszym dzieckiem Emilii z Kaczorowskich i Karola Wojtyły. Jego siostra zmarła zaraz po urodzeniu, a brat Edmund Wojtyła, lekarz, zmarł na epidemię szkarlatyny w wieku 26 lat w 1932 r. Młody Karol również szybko stracił matkę, która zmarła na zapalenie mięśnia sercowego w 1929 r. Ojciec był z kolei zawodowym wojskowym, który służbę rozpoczął jeszcze w armii austriackiej i kontynuował ją w wojsku polskim. Przyszły papież ukończył gimnazjum w rodzinnych Wadowicach, osiągając bardzo dobre wyniki w nauce. Angażował się w życie religijne, społeczne i sportowe szkoły. Jego ogromną pasją był również teatr.
W 1938 r. rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie, do którego się wówczas przeprowadził wraz z ojcem. Niestety agresja Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 r. i przeprowadzona później akcja aresztowania profesorów uczelni w ramach Sonderaktion Krakau przerwała jego edukację. Karol Wojtyła, chcąc zapewnić utrzymanie sobie i ojcu, podjął podczas okupacji niemieckiej ciężką pracę w kamieniołomach należących do firmy „Solway” W lutym 1941 r. zmarł jego ojciec.
W 1942 r. Karol Wojtyła wstąpił do konspiracyjnego Seminarium Duchownego w Krakowie. Naukę i formację musiał godzić z dalszą pracą. Od sierpnia 1944 r. w związku z zagrożeniem aresztowaniem przez Niemców, wraz z innymi klerykami, ukrywał się w siedzibie arcybiskupa krakowskiego, do czasu wejścia wojsk sowieckich do Krakowa w styczniu 1945 r.
Po wojnie ukończył studia teologiczne na UJ i 1 listopada 1946 r. przyjął z rąk arcybiskupa Adama Sapiehy święcenia kapłańskie. Został skierowany na dalsze studia do Rzymu, skąd powrócił w 1948 r. i trafił jako wikary do parafii w Niegowici, a stamtąd po roku przeniesiono go do Krakowa. W 1948 r. zdobył stopień doktora na Wydziale Teologicznym UJ, a pięć lat później doktora habilitowanego, który nie został zaaprobowany przez komunistyczne władze. Stało się to dopiero możliwe po chwilowej liberalizacji polityki władz komunistycznych po 1956 r. Wojtyła rozpoczął również w tym czasie pracę jako wykładowca na UJ i w seminarium duchownym.
Równolegle z pracą naukową zasłynął jako kapłan skupiający wokół siebie rzesze ludzi młodych, wśród których prowadził prace duszpasterską połączoną z ruchem pielgrzymkowym, wędrówkami po górach i spływami kajakowymi. To oddziaływanie na młode pokolenia Polaków nie podobało się władzom komunistycznym w Polsce. Ks. Karol Wojtyła wkrótce został zatrudniony na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie wkrótce kierował katedrą etyki. Jego zajęcia cieszyły się ogromną popularnością wśród studentów.
W 1958 r. papież Pius XII powołał go na biskupa pomocniczego w archidiecezji krakowskiej. W wieku 38 lat został najmłodszym członkiem polskiego episkopatu. W swojej nowej posłudze szczególną uwagę poświęcał problemowi braku nowego kościoła na terenie Nowej Huty, nowo utworzonej dzielnicy Krakowa, która w zamyśle komunistów miała być pozbawiona życia religijnego.
Biskup Karol Wojtyła wziął aktywny udział w obradach Soboru Watykańskiego II (1962-1965), zdobywając szerokie uznanie dzięki błyskotliwości umysłu, jak również zdolnościom językowym. Miało to zapewne wpływ na mianowanie go arcybiskupem krakowskim w 1963 r. oraz kardynałem w 1967 r.
Władze komunistyczne w Polsce liczyły na możliwość skonfliktowania Wojtyły z kardynałem Stefanem Wyszyńskim, Prymasem Polski. Nadzieje te okazały się płonne, obydwaj hierarchowie kościelni stali się prawdziwymi przywódcami narodu, co widać było w przygotowaniach i kościelnych obchodach tysiąclecia chrztu Polski w 1966 r. W kolejnych latach Wojtyła brał aktywny udział w kongresach eucharystycznych w Melbourne i Filadelfii, nie zaniedbując swoich obowiązków duszpasterskich i naukowych w kraju.
W 1978 r. wraz z kardynałem Stefanem Wyszyńskim wziął udział w konklawe (zebranie kardynałów), na którym wybrano na następcę św. Piotra kard. Albino Luciani. Przybrał on imię Jana Pawła I, chcąc w ten sposób kontynuować pontyfikat swoich poprzedników: Jana XXIII i Pawła VI. Niestety został on przerwany niespodziewaną śmiercią i koniecznością ponownego zwołania konklawe. W jego trakcie 16 października 1978 r. papieżem został wybrany kardynał Karol Wojtyła, który przybrał imię Jana Pawła II. Był to pierwszy wybór spoza Włoch od 455 lat. Jak się później okazało, pontyfikat papieża Polaka był wyjątkowy. Nie tylko z uwagi na jego długość trwania – trzeci w historii pod tym względem, tj prawie 26 i pół roku. Jan Paweł II wprowadził także Kościół katolicki w trzecie tysiąclecie chrześcijaństwa. Jego wybór spotkał się wręcz z histeryczną reakcją władz komunistycznych nie tylko w Polsce. Stąd zapadła decyzja o zamachu na jego życie, który miał miejsce w Rzymie 13 maja 1981 r., za którym stały służby specjalne państw komunistycznych ze Związkiem Sowieckim na czele.
Jan Paweł II był niestrudzonym pielgrzymem, w trakcie swojego pontyfikatu odbył 104 podróże zagraniczne, odwiedzając 129 krajów. W swoim nauczaniu ogromną wagę przywiązywał do dbania o wartości takie jak: rodzina, pomoc dla ubogich, chorych i osób starszych. Bardzo dużo uwagi poświęcał w dążeniu do pokoju, przejawem czego był m.in. zorganizowany w 1986 r. w Asyżu Międzynarodowy Dzień Modlitwy o Pokój, w którym wzięli udział przedstawiciele kościołów i związków chrześcijańskich oraz religii niechrześcijańskich.
Ponadto był inicjatorem Światowych Dni Młodzieży, które cyklicznie w dalszym ciągu się odbywają. Przyczynił się do upadku systemu komunistycznego w Europie. Początku jego zmierzchu można upatrywać w pierwszej pielgrzymce papieża-Polaka w PRL w 1979 r., kiedy Warszawie padły historyczne słowa „…Wołam, ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: niech zstąpi Duch Twój! Niech zstąpi i odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!”.
Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r., a w jego pogrzebie tylko na Placu Św. Piotra wzięło udział 300 tyś osób wiernych. Zaraz po śmierci ruszył jego proces beatyfikacyjny zakończony w 2011 r., natomiast w 2014 r. został uznany za świętego.