Łączył w sobie cechy nauczyciela, publicysty, literata i legionisty. Bertold Merwin walczył o Polską niepodległość i założył szkołę dla polskich dzieci w Zambii. Jako polski Żyd, opowiadał się za asymilacją społeczności żydowskiej z Polakami.
Urodził się jako Baruch Menkes 13 listopada 1879 r. w Tarnowie w ówczesnych Austro-Węgrzech (zabór austriacki). Wychowany został w rodzinie o literackich zainteresowaniach. Kształcił się w gimnazjach w Tarnowie i Lwowie, a w 1907 r. zdobył tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie Lwowskim oraz dyplom absolwenta Wydziału Prawa.
Jeszcze jako student Menkes angażował się w działalność społeczną i zawodową. Od 1902 r. pracował jako nauczyciel w II Gimnazjum we Lwowie, gdzie wykładał m.in. historię i geografię. Znany był też jako aktywny publicysta, współpracując z różnymi gazetami i redagując „Jedność” – pismo opowiadające się za asymilacją Żydów z polskim społeczeństwem. Był również autorem licznych publikacji, m.in. książki „Żydzi w powstaniu 1863 r.” oraz reportaży z podróży do Stanów Zjednoczonych.
W 1914 r. Merwin wstąpił do Legionów Polskich i walczył o polską niepodległość. Początkowo pracował w sztabie, m.in. jako referent prasowy i szef zaopatrzenia w żywność. Uczestniczył w licznych kampaniach bojowych, przebywając trasy od Węgier po Wołyń. Jego odwaga została doceniona przez współtowarzyszy, a jego działania na froncie odzwierciedlały głębokie zaangażowanie w sprawę niepodległości Polski.
Po I wojnie światowej i odzyskaniu przez państwo polskie niepodległości Merwin kontynuował służbę wojskową w Wojsku Polskim, gdzie pełnił różne odpowiedzialne funkcje, w tym był wykładowcą w szkołach wojskowych. W 1928 r. przeszedł na emeryturę w randze majora, a jego mundur zdobiły liczne odznaczenia, w tym Krzyż Niepodległości i Krzyż Waleczny.
Powróciwszy do dziennikarstwa, Merwin pisał dla „Kuriera Warszawskiego” i „Tygodnika Ilustrowanego”, a także angażował się w Związek Legionistów. Jego publicystyka często skupiała się na tematyce legionowej.
W 1939 r. Merwin został powołany na rzecznika prasowego polskiego Ministerstwa Informacji i Dokumentacji. Po ataku Niemiec na Polskę i rozpoczęciu II wojny światowej, ewakuował się do Rumunii, a następnie osiadł w Zambii, gdzie założył gimnazjum dla polskich dzieci-uchodźców. Zmarł w Lusace 10 stycznia 1946 r.