Początki Szpitala Ewangelickiego, prowadzonego przez warszawską parafię ewangelicko-augsburską św. Trójcy sięgają lat 30. XVIII wieku. Przez ponad dwa stulecie szpital mieścił się na placu między ulicami Karmelicką i Mylną, był to początkowo (do schyłku XVIII wieku) teren cmentarny.
Okres zaborów okazał się czasem rozwoju szpitala. Placówkę rozbudowano i pozyskano do współpracy zdolnych specjalistów. Tutaj zaczynał swoją karierę, a następnie pracował przez wiele lat jeden z najbardziej znanych polskich lekarzy, Tytus Chałubiński (1820-1889), który zyskał międzynarodowe uznanie za sukcesy w walce z cholerą w czasie epidemii, jaka nawiedziła Warszawę w połowie XIX wieku.
Dbano także o profesjonalne wykształcenie (początkowo za granicą) diakonis, mających opiekować się chorymi. Było to wówczas nowością, ponieważ do czasów pierwszej „nowoczesnej” pielęgniarki, Angielki Florence Nightingale (1820-1910), pielęgniarstwo nie było zawodem poważanym, a osobom pełniącym funkcje pielęgniarzy/ pielęgniarek z reguły nie zapewniano odpowiedniego przygotowania.
W pierwszych latach II Rzeczpospolitej, podczas wojny polsko-bolszewickiej Szpital Ewangelicki działał jako szpital wojskowy.
W czasie II wojny światowej w bezpośrednim sąsiedztwie utworzono getto żydowskie. Jak w latach 80. XX wieku wspominała jedna z pielęgniarek:
„Żydzi ze wszystkimi sprawami wymagającymi pomocy przychodzili do nas”.
Pomimo bezwzględności okupanta niemieckiego, który w Polsce wprowadził karę śmierci za pomaganie ludności żydowskiej w jakiejkolwiek formie, pracownicy szpitala usilnie starali się otoczyć ją opieką. Szczególnie gorliwie walczono o życie najmłodszych, udzielając im nie tylko medycznej pomocy:
„Dzieci pozostające bez opieki (…) po kuracji szpitalnej umieszczaliśmy w rodzinach, które ofiarowały im schronienie”.
Kiedy wiosną 1943 r. Niemcy ostatecznie likwidowali getto warszawskie, szpital został zamknięty. Pracę zorganizowano w znacznie skromniejszym budynku przy ulicy Królewskiej. W czasie powstania warszawskiego placówka przeniosła się na ulicę Szpitalną i Mokotowską, działając jako szpital powstańczy.
Placówka zakończyła swoją działalność wraz z upadkiem powstania warszawskiego, nie powiodły się próby jego reaktywowania po II wojnie światowej.