Menachem Begin urodził się 16 sierpnia 1913 r. w Brześciu nad Bugiem w religijnej rodzinie żydowskiej jako Mieczysław Biegun. Uczył się w prywatnej szkole elementarnej prowadzonej przez syjonistyczno-ortodoksyjną partię Mizrachi. Następnie ukończył polskie gimnazjum, a w latach 1931-1935 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim.

Należał do Ha-Szomer ha-Cair, radykalnej, pionierskiej organizacji młodzieżowej, która wchodziła w skład Światowej Organizacji Syjonistycznej. Po ukończeniu szesnastu lat wstąpił do Betaru, narodowo-radykalnej organizacji młodzieżowej założonej przez Związek Syjonistów-Rewizjonistów, czyli skrajnie prawicowy odłam ruchu syjonistycznego kierowany przez Włodzimierza Żabotyńskiego, który w swoich działaniach odwoływał się m.in. do dokonań Józefa Piłsudskiego.

W 1932 r. Begin został szefem Wydziału Organizacyjnego Betaru w Polsce. Dużo jeździł po kraju, starając się pozyskać nowych członków. We współpracy z Wojskiem Polskim organizował szkolenia militarne przygotowujące do walki w Palestynie, wyposażał Żydów w broń. Był autorem licznych artykułów w prasie rewizjonistycznej. Organizował nielegalną emigrację Żydów do Palestyny. W 1938 r. został czołowym przywódcą Betaru w Polsce.

Na początku II wojny światowej przedostał się z Warszawy do Wilna, w 1940 r. został aresztowany przez władze sowieckie i skazany na osiem lat ciężkich robót w łagrze. Wspomnienia z zesłania na Syberię opisał w książce „Białe noce”.

Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej znalazł się w szeregach II Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa. Po opuszczeniu ZSRS dotarł do Palestyny, gdzie rozpoczął działalność państwowotwórczą. Po utworzeniu Izraela założył partię Herut, w której objął kierownictwo. Po zwycięstwie w wyborach do Knesetu w 1977 r. został premierem Izraela, jako pierwszy „niesocjalista”. W 1978 r. otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla, a trzy lata później ponownie został premierem. Zmarł na atak serca 9 marca 1992 r. w Jerozolimie.