Z wielu władców Polski tylko jeden w historii zyskał przydomek Wielki. Był nim ostatni przedstawiciel dynastii Piastów – Kazimierz, koronowany na króla w katedrze krakowskiej w 1333 r. Polska w okresie jego rządów, pomimo trudnej w początkowym okresie sytuacji międzynarodowej (m.in. nie zakończona wojna z Zakonem Krzyżackim oraz roszczenia władcy Czech do tronu w Polsce) stała się silnym państwem w ówczesnej średniowiecznej Europie. Było to możliwe dzięki umiejętnie prowadzonej przez niego polityce zarówno tej zagranicznej, jak również tym decyzjom podejmowanym przez niego, których efektem był rozwój gospodarczy kraju.
Dzięki sojuszowi z Węgrami, gdzie władcą był jego szwagier Karol Robert, udało mu się unormować stosunki z Czechami. Na zjeździe w Wyszehradzie w 1335 r. Jan Luksemburski zrzekł się roszczeń do korony polskiej. Kolejnym krokiem było uregulowanie stosunków z Krzyżakami, co nastąpiło po podpisaniu traktatu pokojowego w Kaliszu w 1343 r. Dzięki tej dyplomacji, polski król mógł się skoncentrować na przyłączeniu do Polski Rusi Halicko-Włodzimierskiej. Było to możliwe po bezpotomnej śmierci w 1340 księcia Bolesława Jerzego Trojdenowicza, który dwa lata wcześniej przyrzekł sukcesję po sobie Kazimierzowi Wielkiemu. Zwieńczeniem skutecznej polityki zagranicznej i podkreśleniem roli Polski było zorganizowanie w Krakowie zjazdu monarchów w 1364 r., w którym m.in. wzięli udział cesarz Karol IV Luksemburski, król Węgier Ludwik Andegaweński, władcy Danii, Cypru i wielu innych państw.
Równie sprawnie jak na polu międzynarodowym Kazimierz prowadził politykę wewnętrzną. Wśród jego osiągnięć na tym polu warto wymienić reformę monetarną, usprawnienie polityki podatkowej, rozwój handlu i górnictwa. Król popierał również osadnictwo, które doprowadziło do powstania wielu nowych miast i wsi. Ponadto wybudowanych zostało kilkadziesiąt zamków. W tym samym roku, w którym odbył się zjazd monarchów, czyli w roku 1364 r. doszło do założenia Akademii Krakowskiej, pierwszej uczelni wyższej na ziemiach polskich. Do Polski napływało wielu nowych osadników – Niemców, Włochów, Żydów, Ormian, Francuzów i wielu innych. W celu zachęty do osiedlania się Żydów na terenie Królestwa Polskiego Kazimierz Wielki nadawał im kolejne przywileje – pierwszy z 1334 r., potwierdzający przywilej kaliski z 1264 r., oraz z 1364 r. rozszerzający go na teren całego państwa.