Teren dzisiejszego państwa polskiego był zamieszkiwany przez plemiona słowiańskie. Jednym z nich było plemię Polan, które żyło na obszarze dzisiejszej Wielkopolski. Od ich nazwy pochodzi nazwa Polski (w j. łacińskim Polonia). Pierwszym poświadczonym w źródłach władcą Polan był książę Mieszko I (ok. 930-992), pochodzący z dynastii Piastów, panującej w Polsce do 1370 r. W trakcie panowania Mieszko I poślubił w 965 r. księżniczkę czeską Dobrawę oraz podjął decyzję o przyjęciu chrześcijaństwa przez siebie i swoich poddanych.

To właśnie z tego okresu pochodzi „Relacja z podróży po krajach słowiańskich” autorstwa Ibrahima ibn Jakuba. Był on żydowskim kupcem i jednocześnie podróżnikiem pochodzącym z Tortosy. Miasto to wówczas należało do kalifatu Kordoby, a dziś leży w Hiszpanii (prowincja Katalonia). Lata jego życia przypadały na czasy panowania dwóch kalifów z dynastii Umajjadów – Abd ar – Rahmana III oraz al – Hakama I. Ten ostatni lubił otaczać się żydowskimi uczonymi i zapewne jednym z nich był Ibrahim ibn Jakub. Musiał się on cieszyć ogromnym zaufaniem swego władcy, skoro jednocześnie powierzył mu misję dyplomatyczną. W jej ramach w 965 lub 966 r. przebywał w Magdeburgu na dworze świeżo koronowanego na cesarza rzymskiego króla Niemiec Ottona I (912-973), z którym prowadził rozmowy.

Prawdopodobnie to właśnie tutaj wszedł w posiadanie informacji o „kraju Meska”. Niewykluczone, że dane te poszerzył w trakcie wizyty w stolicy Czech – Pradze. Wiedzę tę zapisał w relacji, która niestety nie zachowała się w całości. Przetrwała tylko dzięki temu, że została wykorzystana przez kronikarza al-Bekriego w XI wieku („Księga szlaków i królestw”) oraz Kazwiniego z Damaszku w XIII wieku („Księga pomników krajów”).