15 października 1941 r. na okupowanych ziemiach polskich Niemcy wprowadzili dekret, w którym kara śmierci groziła Żydom przebywającym poza terenem gett, jak i Polakom udzielających im pomocy.

Niemcy po zajęciu Polski w 1939 r, część jej ziem włączyli bezpośrednio do III Rzeszy. Z pozostałych terenów byłych województw: kieleckiego, lubelskiego, większości krakowskiego, części warszawskiego i łódzkiego utworzono Generalne Gubernatorstwo (GG). Adolf Hitler powierzył zarządzanie  tym nowym tworem administracyjnym  Hansowi Frankowi. Na terenie tego quasi-tworu państwa  Niemcy konsekwentnie prowadzili politykę zmierzającą do zgermanizowania ludności w nim mieszkającej. Zlikwidowano szkolnictwo wyższe, a ludność zamieszkująca GG miała stanowić tanią, a wręcz darmową siłę roboczą. Na skalę masową następował rabunek mienia. Od początku niszczono i wywożono polskie zabytki kultury.

Na terenach okupowanych przez III Rzeszę znalazło się 61% Żydów zamieszkałych w Polsce przez II wojną światową. Stali się oni ofiarami niemieckiej polityki rasowej, która zmierzała do ich całkowitej eksterminacji. Była ona wprowadzana etapami. Na samym początku maziści zaczęli izolować Żydów od reszty ludności poprzez przesiedlanie ich do gett, czyli żydowskich dzielnic mieszkaniowych, jak je często określała okupacyjna propaganda. Pierwsze z nich, w Piotrkowie Trybunalskim powstało już w październiku 1939 r., a po nim kolejne. Zgodnie z ustaleniami historyków, Niemcy na terenie GG utworzyli około 400 gett. Warunki w nich panujące z miesiąca na miesiąc stawały się coraz gorsze, panował w nich wszechobecny głód, choroby, co było przyczyną dużej śmiertelności ludności, szczególnie w Warszawie. Wszystko to powodowało, że wielu Żydów zaczęło szukać pomocy wśród Polaków po tzw. aryjskiej stronie.

15 października 1941 r. Hans Frank wydał rozporządzenie, które wprowadzało karę śmierci dla Żydów uciekających z gett, jak również dla Polaków udzielających im schronienia. Dekret ten był później doprecyzowany i zaostrzany, a jego szerokie stosowanie nastąpiło w 1942 r. Odpowiedzialność za udzielanie pomocy Żydom obejmowała również, jak określono to w dekrecie, „ pomocników i podżegaczy”, co w praktyce oznaczało odpowiedzialność członków rodzin osób udzielających schronienia ludności żydowskiej.