Harcerz, żołnierz, publicysta, socjalista. 5 stycznia 1901 roku w Krakowie urodził się Adam Ciołkosz, jeden z przywódców Polskiej Partii Socjalistycznej i nieprzejednany antykomunista.
Wychował się w patriotycznej rodzinie, w której pielęgnowano pamięć o powstaniu styczniowym, w którym uczestniczył jego dziadek. Od młodości związany był z harcerstwem. We wrześniu 1918 r. zorganizował harcerską grupę „Pogotowie Narodowe”, pomagając członkom Polskiej Organizacji Wojskowej rozbrajać posterunki austriackie, po czym wziął udział w walkach o Lwów.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył w obronie Grodna, Wilna i Warszawy, zostając rannym w bitwie nad Niemnem. Jako uczestnik III powstania śląskiego, brał udział w bitwie o Górę Św. Anny, za co został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.
W okresie studiów na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, związał się z Polską Partią Socjalistyczną (PPS), zostając wkrótce redaktorem dziennika „Naprzód”. W 1928 r., gdy miał 27 lat, wybrano go posłem z listy PPS w wyborach parlamentarnych. Ponownie nim został po wyborach w listopadzie 1930 r. Tym razem jednak startował z listy Centrolewu, mimo że był wówczas więźniem twierdzy brzeskiej. Jako zdeklarowany przeciwnik polityczny obozu rządzącego, został skazany na trzy lata pozbawienia wolności.
Po wybuchu II wojny światowej Ciołkosz przebywał na emigracji, współkierując strukturami emigracyjnymi PPS w Wielkiej Brytanii. W latach 1940-1941 był członkiem Rady Narodowej RP – organu konsultacyjnego i opiniotwórczego prezydenta i rządu polskiego na uchodźstwie. Przeciwstawiał się postanowieniom konferencji w Jałcie (1945), domagając się przeprowadzenia prawdziwie wolnych, demokratycznych wyborów parlamentarnych w Polsce. Zabiegał o pomoc gospodarczą dla kraju, dążąc do jak najszerszej integracji Polski z Zachodem. Do końca swoich dni uważał system komunistyczny za ideologiczne wynaturzenie, twierdząc że „socjaliści odrzucają wszelką dyktaturę, także dyktaturę proletariatu, która w praktyce przybiera postać dyktatury partii komunistycznej (…) osłaniającą rządy biurokracji i »aparatczyków« sprawującej władzę monopartii”. Jego bezkompromisowa postawa spowodowała, że w okresie PRL znalazł się na liście publicystów, których artykuły zostały objęte całkowitym zakazem publikacji.
Zmarł 1 października 1978 r. w Londynie.