22 listopada 1920 r. po raz pierwszy w historii Polski doszło do odznaczenia orderem Virtuti Militari nie osoby a całego miasta. W ten sposób uhonorowany tym zaszczytnym odznaczeniem został Lwów. W uznaniu zasług jego mieszkańców podczas walk w listopadzie 1918 r. z Ukraińcami oraz dwa lata później z armią bolszewicką.

Uroczyste udekorowanie Lwowa Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari miało miejsce 22 listopada 1920 r. po uroczystej defiladzie wojskowej na Placu Mariackim przed pomnikiem Adama Mickiewicza. Aktu dekoracji herbowej tarczy miasta dokonał marszałek Józef Piłsudski, piastujący urząd Naczelnika Państwa. Była to wyjątkowa uroczystość, wraz z miastem to najwyższe polskie odznaczenie wojskowe otrzymało również 162 jego obrońców.

Lwów otrzymał Virtuti Militari za bohaterską obronę miasta w trakcie walk polsko-ukraińskich na przełomie 1918/19 r. oraz obronę przed najazdem bolszewickim w sierpniu 1920 r. Walki polsko-ukraińskie rozpoczęły się 1 listopada 1918 r. W początkowej ich fazie zakończonej 22 listopada 1918 r. zasłużyli się szczególnie cywilni mieszkańcy miasta, w tym przede wszystkim studenci, harcerze i uczniowie, którzy zostali później określeni mianem „Orląt Lwowskich”. Utrzymanie w polskich rękach miasta poza bohaterską postawą jego obrońców było możliwe po nadejściu polskich wojsk dowodzonych przez płk. Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego. Druga faza walk zakończyła się wiosną 1919 r. po przybyciu na te tereny polskich oddziałów formowanych wcześniej we Francji pod dowództwem gen. Józefa Hallera.

Z kolei w trakcie wojny polsko-bolszewickiej na przedpolach Lwowa doszło do walk z 1. Armią Konną Siemiona Budionnego. Pochód tej jednostki na miasto został spowolniony bohaterską obroną Zadwórza, która dała możliwość Polakom zorganizowania obrony miasta.