22 czerwca 1935 r. zmarł Szymon Askenazy, wybitny historyk, twórca  szkoły historiografii polskiej, dyplomata i propagator asymilacji Żydów.

Urodził się w 1865 r. w Zawichoście nad Wisłą w ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej, zajmującej się handlem. Wychował się w atmosferze polskiego patriotyzmu. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim oraz historię na Uniwersytecie w Getyndze. Po studiach osiadł we Lwowie, gdzie pracował na uczelni jako wykładowca i kierownik Katedry Historii Nowożytnej Polski.

Interesował się dziejami Polski w XVIII i na początku XX w., kwestiami politycznymi i uwarunkowaniami międzynarodowymi. W badaniach wykorzystywał często źródła dyplomatyczne. Stworzył szkołę analizy historycznej, nazywaną szkołą Askenazego. Słynął ze znakomitej pamięci i prowadzenia wykładów bez użycia notatek. Chciał wpływać na edukację polityczną Polaków. Przeciwstawiał się koncepcjom krakowskiej szkoły historycznej, która przyczynę upadku Rzeczypospolitej Obojga Narodów dostrzegała głównie w anachronicznym systemie politycznym.

Zaangażował się w działania zmierzające do asymilacji polskich Żydów. Wraz z Hipolitem Wawelbergiem powołał fundusz pomocowy dla studentów i młodych naukowców żydowskich. Badał również dzieje Żydów w Polsce, należał do założycieli „Kwartalnika Poświęconego Badaniu Przeszłości Żydów w Polsce”.

Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Szwajcarii. Był współzałożycielem Komitetu Pomocy dla Ofiar Wojny w Polsce. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był ministrem pełnomocnym przy Lidze Narodów w Genewie. Walczył o polskie interesy również  publikacjami  (wydał m.in. głośną książkę „Gdańsk a Polska”, przełożoną na j. angielski, francuski i niemiecki). Jego uczniami było wielu wybitnych polskich historyków, np. Władysław Konopczyński czy Marian Kukiel.

Szymon Askenazy spoczął na cmentarzu żydowskim w Warszawie.