130 lat temu urodził się gen. Stanisław Maczek, legendarny dowódca polskich jednostek pancernych, który w czasie II wojny światowej nie przegrał żadnej bitwy. Po wojnie komuniści odebrali mu polskie obywatelstwo.
31 marca 1892 r. nieopodal Lwowa urodził się Stanisław Maczek. Pochodził z rodziny o chorwackich korzeniach. W 1910 r. ukończył z wyróżnieniem gimnazjum w Drohobyczu, w tym samym roku przeprowadził się z rodziną do Lwowa, gdzie rozpoczął studia na miejscowym uniwersytecie. Studiował filozofię i filologię polską. W zdobyciu dyplomu przeszkodził mu wybuch I wojny światowej (1914-1918) i powołanie do armii austriackiej. W niej ukończył szkołę oficerską rezerwy i dostał przydział do elitarnego 2. Pułku Cesarskich Strzelców Tyrolskich. Z jednostką swoją brał udział w walkach z Rosjanami na Pokuciu oraz na froncie włoskim. Był dwukrotnie ranny. W trakcie pobytu w szpitalu we Lwowie w lutym 1918 r. dopełnił formalności związanych z uzyskaniem dyplomu ukończenia studiów.
W listopadzie 1918 r. Stanisław Maczek wstąpił w szeregi tworzącego się Wojska Polskiego. Wziął udział w walkach z Ukraińcami, a potem w wojnie z Rosją Bolszewicką (1919-1921), m.in. broniąc Lwowa. W 1938 r. powierzono mu dowództwo 10. Brygady Kawalerii, pierwszej dużej polskiej jednostki zmotoryzowanej.
W trakcie kampanii wrześniowej 1939 r. brygada walczyła z Niemcami w szeregach Armii Kraków oraz Armii Małopolska, tocząc boje min. pod Jordanowem, Rzeszowem oraz broniąc Lwowa. Po agresji Związku Sowieckiego na Polskę 17 września 1939 r. Maczek wraz z całą jednostką przeszedł na Węgry, gdzie wraz żołnierzami został internowany. Stamtąd trafił najpierw do Francji, a następnie do Anglii. Tutaj Maczek stworzył 1. Dywizję Pancerną. Jednostka ta wzięła udział w inwazji w 1944 r. sił alianckich w Normandii. Tam odegrała kluczową rolę w bitwie pod Falaise, zamykając okrążenie wokół sił niemieckich 7. Armii i 5. Armii Pancernej. Żołnierze Maczka brali udział w wyzwalaniu Belgii i Holandii i zajęciu Niemiec. Sławą okryli się, zdobywając holenderskie miasto Breda, nie powodując strat wśród ludności cywilnej. Szlak bojowy 1. Dywizja Pancerna zakończyła zdobyciem bazy niemieckiej marynarki wojennej (Kriegsmarine) w Wilhelmshaven w maju 1945 r.
W 1946 r. Maczek podobnie jak i wielu innych wyższych dowódców wojskowych, został pozbawiony przez władze komunistyczne polskiego obywatelstwa. Na stałe musiał osiedlić się w Szkocji, gdzie przez wiele lat pracował m.in. jako barman w jednym z hoteli w Edynburgu. Zmarł 11 grudnia 1994 r. w wieku 102 lat. Został pochowany obok wielu swoich podwładnych na cmentarzu żołnierzy polskich w Bredzie.