24 marca 1812 r. w Warszawie urodził się Leopold Kronenberg, który stworzył podwaliny finansowej potęgi rodziny. Ojciec Leopolda, Samuel, był żydowskim bankierem wywodzącym się z rodziny, która wydała wielu rabinów. Leopold był jednym z siedmiorga rodzeństwa.

Ukończył gimnazjum prowadzone przez zakon pijarów i zdał maturę w Liceum Warszawskim. Następnie studiował w Hamburgu i Berlinie, powrócił do Warszawy już po upadku powstania listopadowego. W 1833 r. został wpisany na listę kupców warszawskich. Zajął się operacjami finansowymi, a fortunę przyniosła mu dzierżawa monopolu tytoniowego, na której wcześniej zbił majątek Leon Newachowicz (Kronenberga wiąże z nim także pałac przy ul. Długiej w Warszawie, którego obydwaj byli w swoich czasach właścicielami).

Kronenberg przeszedł na protestantyzm i w 1851 r. otworzył dom bankowy, udzielający pożyczek głównie na przedsięwzięcia rolnicze i przemysłowe. Unowocześnianie rolnictwa było prawdziwą pasją bankiera. Pozostawał w kontakcie z ziemianami, rozmawiał z nimi o koniecznych reformach społecznych i oczynszowaniu chłopów. Udzielał się społecznie w wielu sferach, zasiadał m.in. w zarządzie giełdy. Jako zwolennik pracy organicznej, budowy silnej gospodarki i przemyślanych reform, wspierał reformy Aleksandra Wielopolskiego w Królestwie Polskim.

Popierał asymilację Żydów, a w antysemityzmie widział czynnik służący zaborcom do dzielenia społeczeństwa. W 1861 r. wszedł w skład Delegacji Miejskiej, skupiającej przeciwników wzniecania nieprzygotowanego powstania przeciwko Rosji. Powstanie jednak wybuchło, a jego upadek wymusił wycofanie się Kronenberga z działalności publicznej, która w warunkach likwidacji autonomii Królestwa Polskiego nie była możliwa. Zdołał jednak wybudować wiele cukrowni, sfinansować budowę m.in. Kolei Nadwiślańskiej czy doprowadzić w Warszawie do powstania Szkoły Handlowej.

Zmarł w 1878 r., spoczął na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie.