Rozbiory Rzeczpospolitej, które miały miejsce w latach 1772-1795, przyniosły kres istnieniu niepodległego polsko-litewskiego państwa, stanowiącego najliczniejsze skupisko diaspory żydowskiej w XVIII wieku. Na tym obszarze znajdowało się wówczas ok. 50% wszystkich wyznawców judaizmu na świecie. Po trzecim rozbiorze, w granicach Rosji znalazło się ich ok. 400 tysięcy, w Austrii ok. 200 tysięcy, a w Prusach ok. 180 tysięcy. . Dla państw zaborczych, zwłaszcza Rosji i Prus, a w pewnym stopniu i dla Austrii, tak liczna, zwarta i ważna ekonomicznie grupa żydowskich poddanych była zjawiskiem nowym, często postrzeganym nieprzychylnie.
Wraz z rozbiorami dla Żydów nastąpiły zmiany w statusie prawnym, które zaowocowały gwałtownymi przeobrażeniami społecznymi, gospodarczymi i świadomościowymi. Wcześniej w Rzeczpospolitej Żydzi byli autonomicznym quasi-stanem, którego pozycja w państwie określona była przez system generalnych, lokalnych i indywidualnych przywilejów. Rozbiory oznaczały przyjście pod władzę scentralizowanego reżimu absolutystycznego, ze wszystkimi konsekwencjami bezpośredniego poddaństwa. Przez nowe prawa, wydane we wszystkich trzech zaborach władcy dążyli nie tylko do regulacji i unifikacji, ale przede wszystkim do transformacji ludności żydowskiej oraz do dostosowania jej do struktury monarchii absolutystycznej. Ważną zmianą wprowadzoną przez nowe regulacje prawne było zniesienie lub ograniczenie autonomii kahału. Gminy żydowskie traciły funkcję korporacji stanowych i stawały się związkami religijnymi. Rozbiory oznaczały zatem dla ludności nie tylko utratę przywilejów stanowych, ale i nieznane dotąd ingerencje władzy państwowej w życie indywidualne i rodzinne.
Jeszcze bardziej szokujące dla tradycyjnej społeczności żydowskiej było wprowadzenie obowiązkowej służby wojskowej. Wcześniej Żydzi spełniali różnego rodzaju powinności wojskowe przy obronie miast w dawnej Rzeczpospolitej, niemniej bezpośrednie wcielenie w szeregi armii zawsze budziło sprzeciw tej ludności. Służba w wojsku zwykle uniemożliwiała zachowanie podstawowych przepisów religii żydowskiej: spożywania koszernego pożywienia, przestrzegania zakazu pracy w szabat i święta, rytualnych obmyć itd. Ludność żydowska oferowała jednak różne formy służby zastępczej lub płaciła podatki, które zastępowały obowiązek służby wojskowej. Zdarzały się przypadki dobrowolnego militarnego zaangażowania, czego najbardziej znanym przykładem był Berek Joselewicz (1764-1809 r.), stojący na czele swego oddział podczas obrony warszawskiej Pragi w czasie powstania kościuszkowskiego (1794 r.), a następnie przemierzający szlak bojowy wojsk napoleońskich i poległy w potyczce z węgierskimi huzarami w okolicach Kocka. Przedstawiciele społeczności żydowskiej uczestniczyli również w działaniach wojsk polskich w powstaniu listopadowym, a potem styczniowym. W powstaniu listopadowym wzięło udział 43 lekarzy żydowskich i kilkaset wolontariuszy, głównie w szwadronach pułków kaliskich i mazurskich. Trzy osoby odznaczono orderem Virtuti Militari. Jednak nie dotyczyło to szerszych kręgów polskich Żydów.
Niewielu Żydów wstępowało do wojska dobrowolnie, gdyż kariera oficerska w armiach zaborców była dla nich niedostępna. Obowiązek służby w wojsku habsburskim wprowadził w 1788 r. cesarz Józef II. W Prusach obowiązek służby wojskowej dotyczył wyłącznie tych Żydów, którzy uzyskali obywatelstwo, a tego ludność żydowska na ziemiach rozbiorowych nie uzyskała do 1848 r. Najtrudniejsze warunki służby wojskowej panowały w Rosji. Co prawda, w Królestwie Polskim wyznaczony na 1816 r. pobór praktycznie nie doszedł do skutku: najpierw można było indywidualnie się wykupić, dwa lata później wytargowano ryczałt dla całej społeczności. Jednak car Mikołaj I wprowadził w 1827 r. obowiązek 25-letniej służby wojskowej dla ludności żydowskiej, a kontyngent rekrutów żydowskich miał być większy niż w innych grupach ludności. Obowiązkiem wojskowym nie obejmowano tam wszystkich poborowych, a jedynie pewną niewielką wylosowaną liczbę osób, które wcielano na wiele lat do armii.
Za dostarczenie rekrutów odpowiedzialne były żydowskie gminy wyznaniowe, a w razie braku odpowiedniej liczby nieżonatych mężczyzn w wieku powyżej 18 lat gminy musiały dostarczyć dzieci w wieku powyżej 13. roku życia, które przed osiągnięciem pełnoletniości służyły w pomocniczych oddziałach kantonistów i okres ten nie liczył się do ich 25-letniej służby wojskowej. Wielu kantonistów nigdy nie dożywało pełnoletniości. Służba wojskowa w Rosji cara Mikołaja I była instrumentem antyżydowskiej represji i prowadzić miała do konwersji na prawosławie. Pod przymusem fizycznym lub psychicznym spośród 70 000 żydowskich rekrutów w rosyjskiej armii w latach 1827-1856 ponad połowa przyjmowała chrzest w obrządku prawosławnym. Dopiero śmierć Mikołaja w 1855 r. przyniosła kres represyjnemu systemowi poboru i zasady żydowskiej służby wojskowej zostały złagodzone.
Wybuch I wojny światowej postawił polskich Żydów po różnych stronach frontu. Żydzi pruscy licznie zgłaszali się do wojska jako ochotnicy. Żydowscy żołnierze znaleźli się również w polskich szeregach legionistów, Polskiej Organizacji Wojskowej i innych jednostkach ochotniczych, a nieporównanie liczniejsi zostali wcieleni do regularnych oddziałów. W sumie na wszystkich frontach I wojny światowej walczyło ponad 1,5 miliona Żydów (z czego ponad 20% poległo). Doświadczenia z czasów walk w okresie I wojny światowej pozwoliły Żydom włączyć się aktywnie w budowę polskiej armii po odzyskaniu niepodległości w 1918 r.