Moda na sport i turystykę w środowiskach Żydów zamieszkujących ziemie polskie rozpoczęła się na początku XX wieku. Do rozpropagowania aktywności fizycznej i poznawania kraju niewątpliwie przyczyniły się wystawy sportowe, które odbyły się przed I wojną światową w Warszawie, a następnie w II Rzeczpospolitej we Lwowie, Poznaniu i Wilnie

Pierwsza wystawa sportowa w 1903 r. została zorganizowana w siedzibie Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów. Inicjatorami tego przedsięwzięcia  były polskie organizacje: Warszawskie Towarzystwo Cyklistów, Warszawskie Towarzystwo Wioślarskie, Warszawskie Towarzystwo Łyżwiarskie, Towarzystwo Wyścigów Konnych, Towarzystwo Prawidłowego Myślistwa.

W okresie II Rzeczypospolitej przy wielu organizacjach społecznych, politycznych i gospodarczych istniały sekcje turystyczne. Największą  organizacją tego typu założona przez Żydów było Żydowskie Towarzystwo Krajoznawcze założone w 1926 r.  Wydawało ono przewodniki i książki turystyczne, czasopisma poświęcone zagadnieniom turystycznym, krajoznawczym oraz badaniom osadnictwa żydowskiego w Polsce. Wydawało tygodniowy dodatek „Turystyka i Krajoznawstwo” w ramach dziennika „Nasz Przegląd” o średnim nakładzie 2 tys. egzemplarzy.

Towarzystwo w latach 30. XX wieku miało 30 miejskich oddziałów, które organizowały wycieczki, odczyty i kursy. Posiadało także schroniska i domy wycieczkowe, np. w Karwi, Worochcie, Zakopanem oraz w Zaleszczykach. Powołano również sekcje Towarzystwa: motocyklowe, kajakowe, narciarskie i pływackie. Ponadto zgromadzono  bibliotekę liczącą 1000 tomów, na które składały się książki naukowe i 200 map z zakresu krajoznawstwa i turystyki. Dodatkowo utworzono laboratorium fotograficzne.

W latach 1926-1937 zorganizowano ponad półtora tysiąca wycieczek, w których udział wzięło ponad 33,5 tys. osób. Obok ŻTK istniały również inne towarzystwa turystyczne, jak np. Żydowskie Akademickie Koło Miłośników Krajoznawstwa, którego pierwszy oddział założono w marcu 1923 r. w Warszawie.