Centrala Spółdzielni Wytwórczych „Solidarność” powstała z inicjatywy Centralnego Komitetu Żydów Polskich tuż po drugiej wojnie światowej. Mimo, że znajdowała się pod całkowitą kontrolą komunistów, w okresie powojennym spełniła swoje zdanie, dając pracę i utrzymanie ocalonym z Holokaustu Żydom. Politycznym zadaniem „Solidarności” było skupienie całego żydowskiego ruchu spółdzielczego w jednej centrali, by móc go efektywniej kontrolować.

Tradycje żydowskiego ruchu spółdzielczego sięgają końca XIX wieku, gdy powstało Wileńskie Towarzystwo Pożyczkowo-Oszczędnościowe (1898 r.). Rozwój inicjatyw spółdzielczych, nastawionych głównie na udzielanie kredytów i pożyczek, nastąpił w okresie II RP. Wówczas pojawiały się także różnego rodzaju kooperatywy rzemieślniczo-wytwórcze, czasami zakładane przez żydowskie partie polityczne, a także rolno-handlowe i inne.

Po zakończeniu drugiej wojny światowej ruch spółdzielczy nie miał swobody rozwoju, co było związane z zakusami aparatu komunistycznej władzy. Dążył on do jego monopolizacji, tworząc w lutym 1946 r. Centralę Spółdzielni Wytwórczych „Solidarność”. Mimo politycznych ograniczeń twór ten spełnił swoje zadanie – najbiedniejsi ocaleni z Zagłady Żydzi znaleźli źródło zatrudnienia i integrowali się między sobą.

W ramach „Solidarności” działało około 160 spółdzielni. Centrala mieściła się w Warszawie, a oddziały terenowe m.in. w Katowicach i Szczecinie. Zajmowano się w jej ramach głównie produkcją odzieży i wyrobów skórzanych, stawiając sobie za cel produktywizację ludności żydowskiej.

W grudniu 1949 r. nastąpiła fuzja „Solidarności” i Centrali Spółdzielni Pracy. W ich miejsce zaczął działać Związek Spółdzielni Pracy. Oznaczało to likwidację przez komunistyczne władze autonomii żydowskiej na płaszczyźnie spółdzielczej.