Salon jako miejsce nie tylko spotkań towarzyskich, ale także wymiany poglądów, debat o kulturze i nauce odgrywał ważną rolę w życiu warszawskiej inteligencji drugiej połowy XIX wieku, poniekąd zastępując nieistniejące w zaborze rosyjskim polskie instytucje kulturalne i naukowe. Jednym z miejsc, w których spotykali się polscy naukowcy, artyści i ludzie pióra, było mieszkanie Jadwigi z Bersohnów i Aleksandra Krausharów. Znaczenia tym spotkaniom nadawała estyma, jaką w Warszawie cieszył się pan domu.

Kraushar (pseud. Alkar, 1843-1931) pochodził ze zasymilowanej rodziny żydowskiej. Z zawodu był prawnikiem, a z zamiłowania – historykiem. W trakcie powstania styczniowego redagował na zlecenie Rządu Narodowego prasę powstańczą, po upadku powstania rozpoczął praktykę adwokacką, szybko zyskując zamożnych klientów. Stabilna sytuacja finansowa pozwoliła mu na poświęcenie się literaturze oraz historii. Był jednym z założycieli powstałego w 1906 r. Towarzystwa Miłośników Historii.

W domu państwa Krausharów gościli m.in. znany krytyk teatralny i literacki Władysław Bogusławski, najważniejszy przedstawiciel tzw. warszawskiej szkoły historycznej, Tadeusz Korzon, jak również założyciel tzw. lwowskiej szkoły historycznej, Szymon Askenazy, a także poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer. Ten ostatni, ku zdziwieniu córki państwa Krausharów, Zuzanny (mieli jeszcze syna, Tadeusza) nudził się w czasie ważkich dyskusji, za to z zainteresowaniem wsłuchiwał się w plotki o wysokości posagów „panien na wydaniu”.

Goście państwa Krausharów zgodnie wspominali, że ten jeden z najważniejszych salonów warszawskich odznaczał się poważną atmosferą. Spotkania odbywały się we wtorki, a pani domu zawsze dbała o przygotowanie wystawnej kolacji. Rozmawiano o polityce, historii, najnowszych artykułach z prasy ukazującej się w zaborze rosyjskim oraz w innych zaborach. W charakterze rozrywki dzielono się wspomnieniami z podróży zagranicznych, wzajemnie polecając sobie hotele, restauracje i kawiarnie.

Państwo Kraushar urodzeni w rodzinach wyznania mojżeszowego przyjęli katolicyzm w 1903 r. A. Kraushar jest pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.