Dziś mija 122. rocznica urodzin profesora Tadeusza Manteuffela, wybitnego polskiego historyka-mediewisty, żołnierza Armii Krajowej oraz twórcy Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk.

Urodził się 5 marca 1902 r. w Rzeżycy na terenie dzisiejszej Łotwy. W 1918 r. wraz z rodziną przeniósł się do Warszawy. Tam ukończył Gimnazjum im. Jana Zamojskiego i rok później rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Wraz z braćmi, jako ochotnik, wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Podczas obrony stolicy stracił prawą rękę. Po zakończeniu działań wojennych powrócił na uczelnię. W 1924 r. obronił doktorat, po którym odbył wiele staży naukowych m. in. we Francji, Anglii i Włoszech. Ze względu na wybitne osiągniecia naukowe już w 1931 r. uzyskał stopnień docenta.

W 1939 r. rozpoczął pracę w Archiwum Akt Nowych. Podczas okupacji niemieckiej był żołnierzem Armii Krajowej, współpracował z Biurem Informacji i Propagandy AK, pełniąc funkcję zastępcy redaktora „Wiadomości Polskich”. Ponadto od 1 października 1940 r. do 30 czerwca 1944 r. brał udział w tajnym nauczaniu, będąc kierownikiem sekcji historycznej i wykładowcą historii średniowiecznej Wydziału Humanistycznego UW.

Po wojnie, 1 września 1945 r. został profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Historii Powszechnej średniowiecza oraz kierownikiem Instytutu Historycznego UW, a następnie piastował godności prezesa Polskiego Towarzystwa Historycznego. W 1951 r. został jednym ze współorganizatorów I Kongresu Nauki Polskiej i był jednym ze współredaktorów wystąpienia, na którym padły znamienne słowa o gotowości środowiska, aby nauka historyczna „odniosła rolę w ogólnym planie ideologicznej ofensywy socjalizmu w Polsce^[„

W 1953 r. mimo, że był bezpartyjny, został pierwszym dyrektorem Instytutu Historii PAN, który obecnie nosi jego imię.

Prof. Manteuffel był postrzegany jako jeden z niekwestionowanych autorytetów moralnych w środowisku naukowym. Podczas VIII Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich wygłosił referat poddający krytyce system komunistyczny, który sprowadził naukę do roli narzędzia politycznego. Ponadto w marcu 1968 r. stanowczo przeciwstawiał się kampanii antysemickiej.

Zmarł 22 września 1970 r. i został pochowany w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach.