Piękna historia w tragicznych czasach. Irena Zielińska, młoda Polka, ryzykowała życiem, ratując swojego przyszłego męża przed Zagładą. 

Irena Zielińska urodziła się w 1925 r. Mieszkała w Majdanie Wrotkowskim pod Lublinem, który obecnie jest jego częścią.. Gdy Niemcy 1 września 1939 r. napadły na Polskę, i   rozpętała się II wojna światowa, miała zaledwie 14 lat. 

Jej ojciec, Piotr, utrzymywał w okresie międzywojennym bliższe kontakty z Żydem Szmulem Berengutem i jego synami: Czesławem i Władysławem. Mieszkali oni w Zemborzycach Kościelnych – we wsi położonej nieopodal miejscowości, z której pochodziła rodzina Zielińskich. 

Gdy marcu 1942 r. rozpoczęła się Akcja Reinhardt, Irena zaczęła pomagać żydowskim znajomym ojca. Dzięki między innymi jej wsparciu nie udali się oni do getta w Piaskach, lecz zbiegli do lasu Dąbrowa koło Zemborzyc. Tam przebywali jakiś czas, dożywiani przez Polkę. Po niedługim czasie Irena zabrała  do swojego mieszkania Władysława Berenguta, pomimo że na terenach okupowanych przez Niemców za udzielanie jakiejkolwiek pomocy Żydom groziła kara śmierci. 

Kobieta w czasie okupacji pracowała jako robotnica, żyła biednie i miała małe mieszkanie. Zorganizowała w nim dwie tajne kryjówki: komórkę za szafą, do której prowadziło sekretne przejście, oraz schron pod podłogą komórki. Tam ukrywany Żyd przeczekiwał najbardziej niebezpieczne chwile. Trudna materialna sytuacja Ireny oraz skromny zarobek nastolatki nie pozwalały na to, by udzielić schronienia również bratu i ojcu Władysława. Pozostawali więc w kryjówce w lesie. Niestety Niemcy odkryli ich, dokonując obławy i zastrzelili Szmula oraz Czesława. 

Władysław przebywał  u Ireny Zielińskiej do lipca 1944 r. Gdy zakończyła się II wojna światowa, uratowany Żyd i ratująca go Polska zawarli związek małżeński. 

21 lutego 1992 r. Instytut Yad Vashem w uznaniu bohaterstwa kobiety przyznał Irenie Zielińskiej-Berengut medal „Sprawiedliwy Wśród Naród Świata”.