Przyszły prezydent II Rzeczpospolitej już w pierwszych latach XX wieku, będąc na emigracji, dokonał wielu odkryć w zakresie chemii i elektryczności. Stał się twórcą metody łatwego uzyskiwania kwasu azotowego, skonstruował kondensatory wysokiego napięcia. Patriotyzm, ogromna wiedza i doświadczenie organizacyjne Mościckiego miały istotny wpływ na sukces gospodarczy międzywojennej Polski.

Ignacy Mościcki urodził się 1 grudnia 1867 r., pochodził z rodziny ziemiańskiej o tradycjach powstańczych. Po ukończeniu szkoły realnej w Warszawie, podjął studia na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki w Rydze, które ukończył w 1891 r. Już wówczas włączył się w działalność partii socjalistycznej. Unikając aresztowania przez władze rosyjskie, zbiegł do Londynu i nawiązał znajomość z Józefem Piłsudskim. Pracował jako fryzjer, stolarz, a także sprzedawca kefiru, który rozprowadzał głównie wśród żydowskich emigrantów. Zdecydował się przenieść do Szwajcarii, gdzie zajął się nową dyscypliną – chemią fizyczną. W 1912 r. wyjechał do Lwowa i rozpoczął pracę na tamtejszej Politechnice. Wybitny uczony, autor licznych patentów, potrafił łączyć akademicką teorię z inżynierską praktyką. Jako uznany autorytet po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. organizował od podstaw polski przemysł chemiczny (np. pełnił funkcję dyrektora Fabryki Związków Azotowych w Chorzowie). W 1926 r. Mościcki został wybrany na Prezydenta RP.

Jako Prezydent był powszechnie ceniony za swoją elegancję i dostojeństwo w pełnieniu urzędu. Zasłynął jako współtwórca przyspieszenia tempa rozwoju gospodarczego II Rzeczypospolitej, a przede wszystkim współinicjator budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego, który miał zapewnić krajowi samowystarczalność zbrojeniową i dać miejsca pracy 110 tysiącom robotnikom. Jednym z jego komponentów był zbudowany od podstaw wielki kombinat chemiczny w okolicy Tarnowa, nazwany wkrótce Mościcami.

Po agresji sowieckiej Rosji na Polskę 17 września 1939 r. Mościcki wyjechał do Rumunii, zrzekł się urzędu Prezydenta i przebywał do Szwajcarii, gdzie nadal pracował naukowo oraz prowadził badania w zakresie nowych metod konserwacji żywności. Zmarł 2 października 1946 r. w Versoix k. Genewy. Jego ciało przewieziono do kraju w 1993 r. i złożono w krypcie prezydenckiej katedry św. Jana w Warszawie.