Przedstawiciele instytucji i organizacji zaangażowanych w opracowanie wniosku o wpisanie poloneza – tradycyjnego polskiego tańca – na Listę Reprezentatywną Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego Ludzkości odebrali Certyfikat UNESCO. To szósta polska tradycja na światowej liście niematerialnego dziedzictwa kulturowego – informuje Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego (MKiDN).

W uroczystości, która odbyła się w siedzibie MKDiN uczestniczyli przedstawiciele Sekcji Polskiej CIOFF – Międzynarodowej Rady Stowarzyszeń Folklorystycznych, Festiwalu Sztuki Ludowej, Baletu Dworskiego Cracovia Danza, Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca, Narodowego Instytutu Dziedzictwa, Miejskiego Ośrodka Kultury w Józefowie, Urzędu Miasta Krakowa, Teatru Tańca Uniwersytetu Warszawskiego „Warszawianka” oraz Zespołu Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej.

Tradycja tańczenia poloneza sięga XVI wieku pod nazwą chodzony, zaś pod nazwą polonez od wieku XVIII. Taniec ten jest jednym z pięciu tradycyjnych tańców polskich i ma wymiar symboliczny. Uznaje się go za taniec otwarty i egalitarny. Towarzyszące mu wartości, takie jak równość i współpraca, stanowią o jego łączącym charakterze.

Współcześnie, zwyczaj tańczenia poloneza nierozerwalnie łączy się z ważnymi wydarzeniami w życiu. W niemal każdym polskim liceum tradycją jest, że to właśnie ten taniec uroczyście otwiera  studniówkę. Polonez jest też częstym elementem wesel i uroczystości lokalnych. Ze względu na swoją popularność, tańczony jest także spontanicznie w związku z obchodami świąt narodowych. To żywa tradycja praktykowana powszechnie w całej Polsce, zarówno w małych miejscowościach, jak i w dużych ośrodkach miejskich.

Polonez jest szóstą polską tradycją wpisaną na listę UNESCO. W poprzednich latach wpisem wyróżnione zostały: szopkarstwo krakowskie (2018 r.), kultura bartnicza (2020), sokolnictwo (2021), tradycja dywanów kwiatowych na procesje Bożego Ciała (2021) i flisactwo (2022).

Arkadiusz Słomczyński