Kazimierz Wierzyński był jednym z najwybitniejszych polskich poetów XX wieku, prozaikiem i eseistą. Przyszedł na świat w rodzinie syna spolonizowanego Austriaka, który nosił nazwisko Wirstlein. Urodził się w 27 sierpnia 1892 roku w Drohobyczu, w dwa lata po innym słynnym pisarzu związanym z tym miastem – Brunonie Schulzu.
Po ukończeniu gimnazjum w Stryju studiował filozofię, literaturę, germanistykę i historię na uniwersytetach w Krakowie, Wiedniu i we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do polskiej ochotniczej formacji wojskowej, Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu został wcielony do armii austriackiej. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako oficer do spraw propagandy.
W okresie II Rzeczpospolitej, jako współtwórca grupy poetyckiej Skamander, znalazł się w centrum życia literackiego. Jego debiutancki tom „Wiosna i wino” (1919) stał się jedną z najważniejszych książek poetyckich międzywojennej Polski. Za tom poezji „Laur olimpijski” otrzymał złoty medal w Konkursie Literackim Igrzysk Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku. Po śmierci Józefa Piłsudskiego Wierzyński wydał ważne dzieło będące zbiorem poematów – „Wolność tragiczna”, będący swoistym duchowym testamentem marszałka Polski, związanym z dziedzictwem romantyzmu i polskiej tradycji niepodległościowej. Jako artysta Wierzyński poszukiwał miejsca w świecie kultury i przyrody oraz historii.
Po ataku Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 roku poeta przedostał się do Francji, a następnie do Nowego Jorku. Wobec objęcia władzy w Polsce przez komunistów zdecydował się pozostać na emigracji. Publikował wiersze i eseje, napisał m.in. biografię Chopina. Współpracował również z Radiem Wolna Europa. Poezja emigracyjna Wierzyńskiego inspirowana była wydarzeniami ze współczesnej mu Polski. W 1946 r. wydał tom „Krzyże i miecze”, stanowiący świadectwo niezgody poety na los zniewolonej przez obce totalitaryzmy Polski, z wymownymi tytułami wierszy: „Do sumienia świata”, „Na zajęcie Warszawy przez Rosjan”, „Na rozwiązanie Armii Krajowej”, „Na proces moskiewski”. Poeta bardzo przeżył śmierć swojego brata Hieronima w obozie koncentracyjnym KL Lublin w 1943 roku. Ponadto w czasie wojny stracił przyrodniego brata, bratanka i bratanicę oraz rodziców.
Poeta-„sejsmograf”, który zapisywał dolę narodu, jak mówił o nim Zbigniew Herbert, inny wybitny człowiek pióra, zmarł 13 lutego 1969 roku w Londynie.
Jego twórczość była zakazana w powojennej Polsce aż do upadku komunizmu.