“Pierwsza Dywizja, polska i pancerna/ Na polach Francji poszła w krwawy bój.” Tak właśnie zaczyna się pieśń autorstwa Stanisława Kowalskiego, opiewająca walki polskich pancerniaków. Choć boje we Francji są najbardziej znanymi dokonaniami dywizji, to jej historia sięga znacznie dalej.

Polacy przeciwstawili się Niemcom 1 września 1939 r. Po przegranej wojnie obronnej tysiące polskich żołnierzy zaczęło przedzierać się na Zachód, chcąc dalej walczyć z agresorem, początkowo we Francji, a następnie wszędzie tam, gdzie toczono walki z Niemcami.

1 Dywizję Pancerną zaczęto formować 25 lutego 1942 r. w południowej Szkocji. W skład formacji weszły dotychczas istniejące w Wielkiej Brytanii polskie jednostki, z doświadczoną w bojach polskiego września i w obronie Francji 10. Brygadą Kawalerii Pancernej na czele. Jej dowódcą został, od 1938 r. związany z bronią pancerną, generał Stanisław Maczek. Dywizja liczyła ok. 16 tys. ludzi, prawie 400 czołgów i ok. 5000 innych pojazdów. Początkowo jednostkę skierowano do zabezpieczania wschodniej Szkocji przed ewentualnym desantem sił niemieckich. Po ponad dwóch latach została ona w końcu wysłana do boju.

Lądowanie dywizji w Normandii rozpoczęło się pod koniec lipca 1944 r. Już z 7 na 8 sierpnia  rozpoczęła ona działania bojowe. Przed siłami aliantów stanęło trudne zadanie – zniszczenie zaciekle broniących się jednostek niemieckiej Grupy Armii B. Podczas operacji sojusznicy osiągnęli częściowy sukces, ale miał to być dopiero przedsmak starć na dużą skalę. 14 sierpnia Polacy znów ruszali w bój, tym razem w ramach operacji “Tractable”, podczas której rozegrała się osławiona bitwa pod Falaise. Polscy pancerniacy otrzymali kluczowe zadanie zamknięcie okrążenia wokół licznych dywizji niemieckich w tym regionie. O zaciętości walk świadczy fakt, że Polakom zaczęło brakować amunicji, a nie mogący przebić się do walczących Polaków alianci musieli zrzucać ją drogą powietrzną. Ostatecznie bitwa zakończyła się 21 sierpnia zwycięstwem aliantów. Polacy stracili wówczas ok. 1500 ludzi.

Dywizja rozpoczęła pościg za uciekającym nieprzyjacielem, nękając go i zdobywając liczne miasta takie jak Tielt, Ypres, Ruiselede i Gandawę. Bredę zdobyto bez strat w cywilach i zabudowie, pomimo zaciekłego oporu. Po sukcesach w Belgii i Holandii dywizja weszła na teren Niemiec, kontynuując walki i wyzwalając m.in. obóz jeniecki  dla kobiet walczących w AK w Oberlangen.