Ugrupowanie polityczne, które skupiło wokół siebie demokratów, powstało w Polsce dopiero w 1938 r. W dwudziestoleciu międzywojennym celem Stronnictwa Demokratycznego (SD) było przede wszystkim umacnianie systemu demokracji parlamentarnej w kraju, oraz przeprowadzenie bardzo postępowych refom społeczno-gospodarczych. W czasie drugiej wojny światowej – większość jej członków opowiedziała się za rządem polskim na uchodźstwie, a pozostali za Polską Partią Robotniczą (PPR).
Przyjmuje się, że demokraci pierwsze nieformalne grupy w II Rzeczypospolitej zawiązali w Warszawie, a następnie w kilku innych miastach. Spotykali się w tzw. Klubach Demokratycznych, do czasu, gdy we Lwowie zorganizowano Zjazd Klubów Demokratycznych, na którym powołano do życia partię SD.
Tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej, w kwietniu 1939 r. ugrupowanie przedstawiło swój oficjalny program. Był on jak na ówczesne czasy bardzo postępowy, szczególnie w kwestiach gospodarczych. Zapowiadał: gospodarkę planową, nacjonalizację głównych gałęzi przemysłu, reformę rolną, oraz pełną swobodę działalności dla związków zawodowych. Równie wyraziści demokraci okazali się w sferze czysto politycznej. Jako przeciwnicy sanacji, która rządziła w Polsce w latach 1926-1939, pragnęli znieść dyktaturę. Dostrzegając zaś tendencje polityczne w Europie Zachodniej i za wschodnimi granicami, wyrażali zdecydowany sprzeciw wobec wszelkich przejawów totalitaryzmu i nacjonalizmu.
SD skupiało głównie przedstawicieli polskiej inteligencji oraz środowisk rzemieślniczych. Czołowym działaczem ugrupowania był Mieczysław Michałowicz (lekarz Wojska Polskiego, rektor Uniwersytetu Warszawskiego, senator i poseł), oraz Mikołaj Kwaśniewski (wicemarszałek Senatu, wojewoda tarnopolski, krakowski i poznański, lekarz Wojska Polskiego). Obaj byli początkowo zwolennikami obozu sanacyjnego.
W okresie drugiej wojny światowej SD funkcjonowała w konspiracji pod kryptonimem „Prostokąt”, a jej członkowie weszli do Delegatury Rządu na Kraj oraz Jady Jedności Narodowej. Wielu jej działaczy należało zaś do ścisłego kręgu organizatorów Tymczasowej Rady Pomocy Żydom „Żegota”.
Oblicze ideowe SD zaczęło zmieniać się w 1943 r. Wówczas komunizująca grupa postanowiła oderwać się od partii, tworząc pod kierownictwem Romualda Millera Stronnictwo Polskiej Demokracji.
W 1945 r. po wkroczeniu Armii Czerwonej do Polski los SD był przesądzony. Komunistyczne władze uczyniły z niej partię satelicką PPR, a następnie PZPR.