„Wstrzymał słońce, ruszył ziemię” – tak mówiono przez wieki o Mikołaju Koperniku. Ten nieszablonowy człowiek zapisał się złotymi zgłoskami w dziejach Polski i całego świata.

Uczony przyszedł na świat 19 lutego 1473 r. w toruńskiej rodzinie bogatych kupców pochodzenia niemieckiego. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym mieście, następnie studiował w Krakowie (gdzie dynamicznie rozwijała się  matematyka i astronomia) oraz w Padwie i Bolonii. W Bolonii skończył studia prawnicze, a w Padwie medycynę, dzięki czemu później pracował jako lekarz. W międzyczasie w 1495 r. Kopernik został kanonikiem warneńskim. Co ciekawe,  nie pracował jako zawodowy astronom. Obserwacjami nieba zajmował się  hobbystycznie, choć to właśnie dodatkowe zajęcia  zapewniły mu czołowe miejsce w panteonie naukowców wszechczasów.

Po powrocie do kraju uczony osiadł w Lidzbarku Warmińskim, skąd, po kilku latach udał się do Fromborka, gdzie przebywał do końca życia – z wyłączeniem lat 1516-1926, kiedy mieszkał w Olsztynie. Przez ten okres Kopernik zajmował się głównie administrowaniem w ramach różnych funkcji w kapitule warneńskiej. Podczas wojny polsko-krzyżackiej w 1520 r. przygotowywał obronę Olsztyna. Wysiłki astronoma skupiły się na zdobyciu dodatkowych sił w celu wzmocnienia polskiej obrony, co pozwoliło zatrzymać natarcie. Nie była to jedyna sytuacja, gdy Kopernik dowiódł swojego przywiązania do Korony Polskiej.

Uczony, cechujący się wszechstronnymi zainteresowaniami, miał też swój udział w rozwoju ekonomii, formułując prawo mówiące, że jeżeli dostępne są dwie monety o tej samej wartości, ale różnej zawartości kruszcu, to te z większą zawartością będą gromadzone i oszczędzane. Był też twórcą kilku dzieł o pieniądzu.

Jednak największą – choć pośmiertną – sławę przyniosło Kopernikowi naukowe udowodnienie teorii heliocentrycznej. Zmieniło to wyobrażenie człowieka o kosmosie na zawsze.

Kopernik zmarł w 1543 r., krótko po ukończeniu swojego najważniejszego dzieła “O obrotach sfer niebieskich”, które zapoczątkowało tzw. rewolucję kopernikańską.