Międzynarodowy Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu został uchwalony 1 listopada 2005 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w celu uczczenia pamięci ofiar zamordowanych przez Niemców w trakcie drugiej wojny światowej.  Wyznaczona data nie jest przypadkowa, bo właśnie 27 stycznia 1945 r. wojska Armii Czerwonej weszły na teren niemieckiego obozu koncentracyjnego i zagłady Auschwitz-Birkenau.

W uzasadnieniu do tej decyzji Kofi Annan Sekretarz Generalny ONZ pisał m.in.  „Wszyscy ocaleni mają nam do przekazania niezwykle ważne przesłanie. Przesłanie o triumfie ludzkiego ducha i godności. Uratowani pozostają żywym dowodem na to, że tyrania nigdy nie zwycięży.(…) Ocaleni z Holokaustu nie pozostaną z nami na zawsze, ale dziedzictwo ich przetrwania musi pozostać żywe. Trzeba zachować historie uratowanych – organizować wydarzenia upamiętniające, uczyć o horrorze Holokaustu, a przede wszystkim poprzez stanowcze przeciwstawianie się ludobójstwu i innym poważnym zbrodniom. (…) Organizacja Narodów Zjednoczonych jest w pełni oddana tym celom. Zobowiążmy się wszyscy do zachowania i przekazywania pamięci o Holokauście – do uznania ludzkiej godności wszystkich ludzi bez wyjątku.”

Niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady został założony w 1940 r. początkowo jako obóz koncentracyjny dla polskich więźniów. „Przybyliście tutaj nie do sanatorium, tylko do niemieckiego obozu koncentracyjnego, z którego nie ma innego wyjścia, jak przez komin. Jeśli się to komuś nie podoba, to może iść zaraz na druty. Jeśli są w transporcie Żydzi, to mają prawo żyć nie dłużej niż dwa tygodnie, księża miesiąc, reszta trzy miesiące”. Te słowa usłyszeli od SS-Hauptsturmführera Karla Fritzscha więźniowie pierwszego transportu do Auschwitz 14 czerwca 1940 r., który przybył z okupowanego przez Niemców Tarnowa.

Z czasem,  obóz ten stał się największym niemieckim obozem zagłady, w którym zamordowano co najmniej 1,1 mln Żydów z całej Europy. Polacy stanowili  drugą pod względem liczby narodowość zamordowaną tutaj przez Niemców (ok. 130 tys.).