Urodzony na Lubelszczyźnie inżynier Mieczysław Bekker w okresie międzywojennym badał problem poruszania się pojazdów w trudnych warunkach terenowych. Gdy wybuchła  II wojna światowej, mając za sobą udział w wojnie obronnej 1939 r., trafił najpierw do Francji, potem do Kanady i następnie do USA. Pozostał na emigracji, gdzie zajął się konstruowaniem wehikułu, który byłby zdolny skutecznie „chodzić” po Księżycu.

Po ukończeniu gimnazjum humanistycznego w Koninie, Bekker zaczął studia na Politechnice Warszawskiej. Gdy w 1929 r. otrzymał dyplom inżyniera, od razu wstąpił do Szkoły Podchorążych Saperów w Modlinie. Gdy ją ukończył, zatrudnił się w Biurze Badań Technicznych Broni Pancernej, a następnie w Dowództwie Broni Pancernej Wojska Polskiego. Tam prowadził pierwsze badania nad techniką poruszania się pojazdów w trudnych warunkach terenowych.

Doświadczenia wyniesione z pracy dla Wojska Polskiego pozwoliły mu opracować wielosilnikowy napęd czołgu oraz metodę smarowania sworzni gąsienic. Ponadto dzięki jego staraniom uruchomiono w Warszawie produkcję lekkich wojskowych samochodów terenowych PZInż 302.

Wybuch II wojny światowej przerwał te ważne i innowacyjne prace. Po wojnie obronnej 1939 r. Bekker przedostał się do Rumunii, potem do Francji, skąd trafił do Kanady. Tam mógł kontynuować swoje badania, współpracując z firmami z USA. Gdy w 1956 r. przeniósł się do tego kraju, podjął pracę w Wojskowym Laboratorium Pojazdów Terenowych, otrzymując jednocześnie zlecenia z Departamentu Obrony.

Jego największym osiągnięciem jest wygrany konkurs NASA na projekt pojazdu księżycowego dla programu Apollo. Wehikuł nazwano Lunar Roving Vehicle (LRV). Bekker jest autorem całości rozwiązań technicznych, jakie w nim zastosowano.