W 1912 r. po raz pierwszy wyodrębniono z pożywienia ekstrakt zawierający związek opisany następnie jako witamina. Była nim tiamina, czyli witamina B12. Badania, które stały się podstawą nauki o witaminach, prowadził pracujący wówczas w Instytucie Listera w Londynie Polak żydowskiego pochodzenia, Kazimierz Funk.

Funk urodził się w Warszawie 23 lutego 1884 r. w zasymilowanej rodzinie lekarza dermatologa, Jakuba oraz Gustawy z domu Zysan. Po ukończeniu gimnazjum w 1900 r. wyjechał do Szwajcarii, gdzie początkowo studiował biologię, później chemię. Następnie pracował w znanych ośrodkach badawczych, m.in. w Instytucie Pasteura w Paryżu, na Uniwersytecie w Berlinie, we wspomnianym już Instytucie Listera, a także na Columbia University. Od 1940 r. do śmierci w 1967 r. Funk przebywał w USA, pracując dla prywatnych korporacji oraz prowadząc własną fundację The Funk Foundation for Medical Research.

Badania, w wyniku których Funk wprowadził do języka medycznego termin witaminy, („aminy życia”) miały na celu ustalenie przyczyn występowania choroby beri-beri u Azjatów żywiących się – jak się okazało – zbyt dokładnie oczyszczonym ryżem. Do wybitnych dokonań Funka należy także wyizolowanie insuliny, opisanie awitaminozy oraz synteza estrogenu.

Ożenił się z pochodzącą z Belgii Alice Denise Schneidesch, z którą miał dwoje dzieci. Pomimo że przez większość swojego życia mieszkał poza Polską, do śmierci uważał się za Polaka, co często podkreślał. Gdy po I wojnie światowej państwo polskie odzyskało niepodległość, powrócił na kilka lat do kraju, by uczestniczyć w jego odbudowie.  Od 1923 do 1927 r. pracował w Państwowym Zakładzie Higieny.

Organizacja polonijna Polish Institute of Arts and Sciences in America od 1995 r. przyznaje naukowcom polskiego pochodzenia nagrody im. Kazimierza Funka za odkrycia w dziedzinie nauk przyrodniczych.