22 sierpnia 1863 r. w Łodzi, w rodzinie Leona (Lewina) i Szpryncy z Codików urodził się Józef Lajb Ab, znany łódzki nauczyciel i działacz oświatowy.

Jednym z najważniejszych wyzwań, stojących przed wkraczającym w nowoczesność  społeczeństwem ziem polskich, była jego alfabetyzacja i scholaryzacja. Problem dotyczył także ludności żydowskiej, choć liczba osób nie umiejących pisać i czytać na przełomie XIX i XX w. była w tej grupie znacznie mniejsza niż wśród ludności polskiej.

Józef Lajb Ab rozpoczął pracę pedagogiczną w 1885 r. Udzielał się w stowarzyszeniach nauczycieli żydowskich oraz w Komitecie Walki z Analfabetyzmem, a po pierwszej wojnie światowej był prezesem Związku Właścicieli Żydowskich Szkół Średnich. Dzięki staraniom wspomnianego Komitetu od 1907 r. nieumiejący czytać dorośli Żydzi mogli korzystać z bezpłatnych kursów wieczorowych organizowanych przy szkołach elementarnych przy ulicy Zawadzkiej i Cegielnianej.

Największym osiągnięciem J. L. Aba było utworzenie w 1910 r. 7-klasowej Żeńskiej Szkoły Handlowej, która mieściła się początkowo na dzisiejszej ulicy Kościuszki, następnie na dzisiejszej ulicy Narutowicza, a w 1913 r. została przeniesiona do gmachu przy ulicy Zielonej. W dwudziestoleciu międzywojennym szkoła została przekształcona w gimnazjum i liceum. w 1931 r., kiedy J. L. Ab zrezygnował z funkcji dyrektora, szkole nadano jego imię. Współpraca z rodzicami nie zawsze jednak układał się dobrze, główną przyczyną konfliktu była wysokość składki szkolnej. Nauczanie w szkole odbywało się od początku jej istnienia po polsku, język hebrajski był przedmiotem dodatkowym.

J. L. Ab był żonaty z Bertą, lekarzem dentystą. Mieli dwoje dzieci. W czasie II wojny światowej J. L. Ab trafił do getta, gdzie zmarł 7 lutego 1941 r. Jest pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Brackiej w Łodzi.