W Muzeum Warszawy można oglądać prace jednej z czołowych postaci polskiego wzornictwa.  Wystawa „Julia Keilowa. Projektantka” to pierwsza tak szeroka prezentacja twórczości wybitnej warszawskiej metaloplastyczki obejmująca wykonane ręcznie unikaty i prace rzeźbiarskie. Podstawą ekspozycji jest prawie 80 obiektów zaprojektowanych i wykonanych przez Keilową.

Julia Keilowa projektowała przedmioty codziennego użytku w stylu art déco, a artystyczne wykształcenie i doświadczenie rzeźbiarskie sprawiły, że wypracowała własny, wyrazisty styl. Dzięki popularności platernictwa, techniki pokrywania wyrobów z metali nieszlachetnych cienką powłoką srebra lub złota, przedmioty jej projektu trafiły na salony II Rzeczpospolitej, a twórczyni zyskała sławę i uznanie.

Zaprojektowane przez Keilową przedmioty wyróżniają: wyrazisty styl, wyważona kompozycja oparta na matematycznych proporcjach, dążenie do harmonii, rytmiczność i elegancja. Artystka chętnie zestawiała ze sobą podstawowe bryły geometryczne – stożki, walce, kule, graniastosłupy. Ich układ jest czytelny i precyzyjnie dopasowany, zrównoważony.

O randze obiektów i statusie Keilowej świadczy fakt, że już w latach 30. usiłowano naśladować jej styl, pojawiły się nawet falsyfikaty jej wytworów. Dziś metaloplastyka Keilowej należy do kanonu arcydzieł polskiego wzornictwa, a jej prace są poszukiwane na rynku kolekcjonerskim, pożądane w kolekcjach publicznych i prywatnych.

Julia Keilowa, z domu Ringel urodziła się w Stryju, mieście dziś leżącym w Ukrainie, w rodzinie żydowskiej. W 1922 r. wyszła za mąż za Ignacego Keila i przeniosła się wraz z nim do Warszawy, a trzy lata później rozpoczęła studia w Państwowej Szkole Sztuk Pięknych na wydziale rzeźby. Od 1932 r. współpracowała z warszawską firmą platerniczą Fraget, a następnie także z fabrykami Norblina i Braci Henneberg.

Wystawa opowiada także o szerszym zjawisku emancypacji kobiet projektantek i awansie wzornictwa do rangi sztuki, które miały miejsce w pierwszych dekadach XX w.

Arkadiusz Słomczyński