W 1909 r. na cmentarzu żydowskim w Warszawie miała miejsce dziwna uroczystość. Po nabożeństwie żałobnym w przycmentarnej synagodze, odśpiewaniu modlitw i psalmów – w ciszy odsłonięto pomnik powstały z inicjatywy absolwentów zlikwidowanej przed trzydziestu laty Szkoły Głównej Warszawskiej. Pomnik składający się z trzech oddzielnych granitowych części miał symbolizować podział Polski na trzy zabory, a upamiętniał Henryka Wohla, dyrektora Wydziału Skarbu powstańczego Rządu Narodowego (1863 r.). Na środkowym głazie wyryto napis: Dobremu synowi Ojczyzny rodacy.

Henryk Wohl urodził się w rodzinie żydowskiej. Był uczniem Warszawskiej Szkoły Rabinów, następnie pracował jako księgowy w banku Frenkla. W okresie przed powstaniem styczniowym działał w zrzeszających młodzież polskich związkach patriotycznych, współpracował z przywódcą liberalnej burżuazji warszawskiej Edwardem Jürgensem (1824-1863) i był członkiem organizacji „białych”.

Po wybuchu powstania styczniowego Henryk Wohl wszedł w skład Rządu Narodowego. To z jego inicjatywy rozpisana została pożyczka narodowa, która umożliwiła finansowanie działań powstańczych. Początkowo miała mieć charakter obowiązkowy i przynieść dochód 21 mln złotych polskich, następnie Rząd Narodowy zadekretował, że wykupywanie obligacji będzie dobrowolne.

Henryk Wohl został aresztowany przez Rosjan w listopadzie 1863 r. Początkowo skazano go na śmierć, następnie wyrok złagodzono do dożywotniej katorgi. Z zesłania w okolicach Irkucka wrócił po dwudziestu latach. O takich życiorysach nie wolno było w zaborze rosyjskim mówić, co dobrze rozumieli zgromadzeni na uroczystości odsłonięcia pomnika naukowcy, pisarze, dziennikarze, młodzież oraz przedstawiciele warszawskiej gminy żydowskiej.

Henryk Wohl przekazał swój majątek na rzecz organizacji wspierających kulturę polską.