Bataliony Chłopskie (BCh) po Armii Krajowej (AK) były największą podziemną organizacją zbrojną w Polsce w okresie II wojny światowej. Pomysłodawcą stworzenia pierwszej w dziejach Polski wojskowej formacji ruchu ludowego, liczącej w szczytowym okresie ok. 160 tys. żołnierzy, był Franciszek Kamiński.
Kamiński urodził się 20 września 1902 r. w Mikułowicach, w niezamożnej rodzinie włościańskiej. Ukończył gimnazjum w Sandomierzu, gdzie zaangażował się w ruch harcerski. W wojnie polsko-bolszewickiej wziął udział w walkach jako ochotnik. Po wojnie rozpoczął studia matematyczno-filozoficzne w Warszawie. Tam zetknął się z ruchem ludowym, a następnie został członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego “Wyzwolenie”. Współorganizował m.in. Związek Młodzieży Wiejskiej “Wici” i wielki strajk chłopski 1937 r. W tym okresie współpracował m.in. z Maciejem Ratajem, jednym z przywódców ludowców. Poza tym w okresie międzywojennym pracował w Instytucie Oświaty i Kultury Wsi im. Stanisława Staszica, w Związku Spółdzielni Spożywców “Społem” i wydawnictwie “Wieczór Warszawski”.
Bezpośrednio po zajęciu Polski przez Niemcy i Związek Sowiecki w 1939 r. Kamiński zaangażował się w tworzenie struktur chłopskiego oporu. Początkowo pomagał w tworzeniu organizacji konspiracyjnych w Warszawie, a następnie tworzył zręby podziemia ludowców na Kielecczyźnie. Starał się o współpracę oddziałów chłopskich ze Związkiem Walki Zbrojnej (później AK).
Pomysł założenia osobnej organizacji wojskowej przyszedł do głowy Kamińskiego w 1940 r. po fiasku rozmów z ZWZ. Inicjatywa zyskała poparcie przywódców podziemnego ruchu chłopskiego, a sam pomysłodawca miał zająć się tworzeniem Batalionów Chłopskich, po czym otrzymał funkcję ich komendanta, którą pełnił do końca wojny. Organizacja stawiła opór niemieckim wysiedleniom na Zamojszczyźnie. BCh w połączeniu z komórkami AK zainicjowało powstanie zamojskie, które zniechęciło Niemców do kontynuowania operacji.
Po wojnie Kamiński działał w zarządzie Polskiego Stronnictwa Ludowego, na krótki czas trafiając nawet do Sejmu. Jednak na fali prześladowań ludowców organizowanych przez władze komunistyczne, i wobec odmowy złożenia przez Kamińskiego samokrytyki, został on uwięziony w 1950 r. Więzienie opuścił dopiero po amnestii w 1956 r., zajmując się pracą w spółdzielczości rolniczej, a po przejściu na emeryturę działalnością upamiętniającą ruch ludowy i BCh.
Po 1989 r. brał udział w reaktywacji PSL. Zmarł 24 lutego 2000 r. w Warszawie i został pochowany na Wojskowych Powązkach w Warszawie.