Eugeniusz Kwiatkowski urodził się 30 grudnia 1888 r. w Krakowie. Studiował chemię we Lwowie i Monachium. Podczas I wojny światowej był żołnierzem Legionów polskich i Polskiej Organizacji Wojskowej.

W 1923 r. został dyrektorem technicznym Zakładów Azotowych w Chorzowie, gdzie poznał przyszłego prezydenta RP Ignacego Mościckiego. Pozwoliło mu to znaleźć się w elicie władzy: został ministrem przemysłu i handlu, później wicepremierem i ministrem skarbu. Przyczynił się wówczas do przyspieszenia budowy portu w Gdyni, tworzył plany unowocześnienia i rozwoju Polski poprzez industrializację, nadzorował budowę Centralnego Okręgu Przemysłowego.

Publikował prace z zakresu gospodarki, m.in. Dysproporcje. Rzecz o Polsce przeszłej i obecnej (1932). Kończyły je słowa: „W tym bowiem miejscu Europy, gdzie leży Polska, istnieć może tylko państwo silne, rządne, świadome swych trudności i swego celu, wolne, rozwijające bujnie indywidualne wartości każdego człowieka, a więc demokratyczne, zwarte i zorganizowane, solidarne i silne wewnętrznie, budzące szacunek na zewnątrz, przesiąknięte walorami kultury i cywilizacji, państwo nowoczesne, zachodnie, mnożące w wysiłku pracy własne wartości materialne i moralne…”.

W końcu lat 30. mówił: „Polska przestrzeni życiowej nie chce szukać w formie łupów u innych narodów. Tworzymy ją sami, budując Polskę wzwyż […]. Każdy nowy warsztat pracy, każda nowa inwestycja, każdy statek morski pod polską banderą to nasz Lebensraum”. Mimo, że światowy kryzys dotknął Polskę bardziej niż inne kraje, Kwiatkowski ogłosił 4-letni plan inwestycyjny, a następnie w końcu 1938 r. 15-letni program rozwoju kraju. Zamierzenia te przekreślił atak Niemiec i Związku Sowieckiego na Polskę w 1939 r. Po wybuchu wojny Kwiatkowski ewakuował się do Rumunii i został internowany. Po wojnie powrócił do kraju, chcąc uczestniczyć w odbudowie. Władze komunistyczne początkowo pozwoliły mu kierować zagospodarowaniem Wybrzeża, ale już w 1948 r. odebrały stanowisko i wysłały na przymusową emeryturę. Zmarł 22 sierpnia 1974 r.