Cichociemny, fotograf, pracownik komórki legalizującej dokumenty konspiracyjne, uczestnik powstania warszawskiego. Profesjonalnie dokumentował wysiłek wojenny stolicy i upamiętniał powstańców.
Stefan Bałuk urodził się 15 stycznia 1914 roku w Warszawie. W roku 1933 dostał się do Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, jednak jego udział w szkoleniach zakończył się przedwcześnie ze względów zdrowotnych. Pomimo tego kontynuował naukę najpierw w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim studiując prawo. Atak Niemiec na Polskę w 1939 roku ponownie obudził w Bałuku chęć służby wojskowej. Zgłosił się do 9. batalionu pancernego w Lublinie, jednostka jednak nie wzięła udziału w walkach. Po wzięciu do niewoli przez Rosjan i wielu perypetiach obejmujących m.in. ucieczki z niewoli Bałuk przedostał się przez południową Europę i Bejrut na Zachód. We Francji dołączył do Wojska Polskiego, służąc w 10. Brygadzie Kawalerii Pancernej gen. Maczka.
Jako cichociemny rozpoczął karierę w 1942 roku. Uczestniczył od maja do listopada w szkoleniach wywiadu obejmujących m.in. legalizację dokumentów, następnie otrzymał stopień podporucznika. W nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 r. został zrzucony na teren okupowanej Polski. Przedostał się do Warszawy, rozpoczynając pracę w Wydziale Legalizacji i Techniki Oddziału II Komendy Głównej AK. Skupiał się tam na mikrofotografii, przy okazji utrwalając obrazy okupowanej Warszawy i fotografując pozycje niemieckie. Wkrótce wybuchło powstanie warszawskie, w którym walczył w zgrupowaniu “Radosław”. Podczas powstania brał udział w kilku brawurowych akcjach, za co został odznaczony orderem Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Po upadku powstania fotograf uciekł z obozu jenieckiego, wkrótce angażując się w działalność konspiracyjną. Trafił za to do komunistycznego więzienia. W późniejszym okresie Bałuk pracował jako fotograf i fotografik, upamiętniając czas powstania. Działał również w organizacjach kombatanckich, m.in. inicjując budowę kilku pomników.
Zmarł 30 stycznia 2014 r. w stopniu generała brygady w wieku ponad 100 lat.