Artur Felix, który zasłynął metodą diagnozowania duru brzusznego i badaniami nad salmonellą, urodził się w położonej około 50 km od Krakowa miejscowości Andrychów, wówczas znajdującej się w zaborze austriackim. 

Pochodził z bogatej, ortodoksyjnej rodziny żydowskiej. We wczesnej młodości regularnie uczęszczał do miejscowej synagogi. Jako dziecko posługiwał się, oprócz jidysz, także językiem polskim i niemieckim. W wieku 10 lat został wysłany do gimnazjum w Bielsku, a następnie na studia w zakresie chemii organicznej do Wiednia. Wybór kierunku kształcenia spowodowany był tym, że ojciec posiadał farbiarnię tkanin i liczył, że syn dzięki odebranemu wykształceniu dobrze pokieruje zakładem. Jednak A. Felix zainteresował się mikrobiologią. Po kilku latach pracy u ojca oraz w fabryce w Holandii powrócił do Wiednia na studia medyczne. W tym okresie zainteresował się syjonizmem, co zaowocowało w następnych latach jego wyjazdem do Izraela.

W czasie I wojny światowej służył w armii Austro-Węgier. W listopadzie 1914 r. został wysłany na Śląsk, w związku z panującą tam epidemią cholery. Następnie skierowano go do Sokala, później do Wadowic. Jako lekarz wojskowy, badając mocz zakażonych durem brzusznym, uczestniczył w opracowaniu stosowanej do dziś metody diagnozowania tej choroby nazywanej obecnie testem Weil-Felixa. W późniejszym okresie zajmował się również badaniem salmonelli. Jego stałą, nieznaną szerzej w świecie naukowym asystentką była Margaret Pitt. 

W dwudziestoleciu międzywojennym i w czasie II wojny światowej związany był z kilkoma instytucjami naukowymi, m.in. z  Lister Institute of Preventive Medicine w Bushey w Anglii. Przez kilkanaście lat pracował w Centrum Medycznym Hadassa w Jerozolimie, był także członkiem Królewskiego Stowarzyszenia Naukowego w Londynie. Po II wojnie światowej mieszkał na stałe w Wielkiej Brytanii. Zmarł nagle na zawał serca.