Pochodził ze zasymilowanej rodziny żydowskiej. Ukończył studia prawnicze, a następnie rozpoczął pracę w Banku Dyskontowym. Aleksander Hertz był jednym ze współzałożycieli Związku Pracowników Bankowych. Wspierał Polską Partię Socjalistyczną, co było powodem jego ucieczki za granicę przed carskimi represjami. W czasie rocznego pobytu w  Europie Zachodniej zapoznał się z nowym wówczas biznesem – kinematografami.

W 1909 roku Hertz przyjechał do Warszawy i wraz z Alfredem Ziberlastem, Markiem Zukerem i Józefem Koernerem powołał spółkę, która otworzyła przy ulicy Marszałkowskiej kino „Sfinks”. Można było tam obejrzeć zagraniczne produkcje, ale też krótkometrażowe filmy kręcone na ulicach miasta. W 1911 r. powstała Wytwórnia Filmowa „Sfinks”. Jedną z pierwszych dużych jej produkcji  była ekranizacja powieści Elizy Orzeszkowej „Meir Ezofowicz”. Prace nad kolejnym filmem, „Obrona Częstochowy”, opartym na powieści Henryka Sienkiewicza, przerwała interwencja cenzury rosyjskiej. „Sfinks” zaczął w końcu produkować melodramaty i komedie. U Hertza w filmie „Niewolnicy zmysłów” w 1914 r. zadebiutowała Apolonia Chałupiec, słynna później na całym świecie jako Pola Negri. Ponadto w filmach wytwórni grali tak znani polscy aktorzy jak Kazimierz Junosza-Stępowski, Wojciech Brydziński, Józef Węgrzyn i Stefan Jaracz. W latach II Rzeczpospolitej Hertz wylansował między innymi Jadwigę Smosarską, która zadebiutowała w 1919 r.

Na film „Króla Dziesiątej Muzy”, któremu zarzucano kicz i schlebianie niewyszukanym gustom masowej publiczności, przychodziły tysiące widzów, a aktorzy, którzy debiutowali w tych obrazach, stali się szybko prawdziwymi gwiazdami. Wytwórnia filmowa po śmierci swego głównego założyciela podupadła i mimo, że znaczna większość filmów nakręconych w warszawskiej wytwórni nie ocalała do naszych czasów, to zasługi Aleksandra Hertza dla polskiej kinematografii są wielkie. Reżyser został pochowany na Cmentarzu Żydowskim w Warszawie, jego grób zachował się.