W pierwszych dniach listopada 1943 r. Niemcy w masowych egzekucjach wymordowali ponad 42 tys. Żydów znajdujących się w KL Lublin oraz w innych obozach pracy w dystrykcie lubelskim okupowanego Generalnego Gubernatorstwa. Oprawcy przygotowując tę zbrodnie, nazwali ją Aktion „Erntefest” (Operacja „Dożynki”).
Niemcy w ramach Akcji „Reinhardt”, prowadzonej od wiosny 1942 r., dążyli do całkowitej eksterminacji ludności żydowskiej na terenach okupowanych ziem polskich. Żydzi byli masowo mordowani przez nazistów w obozach zagłady w Bełżcu, Treblince, Sobiborze i w wielu innych miejscach. Było to efektem realizacji planu „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej” przyjętego przez władze III Rzeszy w styczniu 1942 r. na konferencji w Wannsee.
W II połowie 1943 r. doszło do buntów żydowskich więźniów w obozach zagłady w Treblince i Sobiborze. Wydarzenia te prawdopodobnie stały się przyczyną podjęcia decyzji o wymordowaniu pozostałych przy życiu Żydów osadzonych w obozach dystryktu lubelskiego. Pod koniec sierpnia 1943 r. Jakob Sporrenberg, wyższy dowódca policji i SS w dystrykcie lubelskim, otrzymał od Wilhelma Friedricha Krügera, a ten z kolei od Heinricha Himmlera, jasne wytyczne w tej kwestii. Himmler w jednym z pism kierowanych do podwładnych stwierdził: : „Problem Żydów w dystrykcie lubelskim urósł do groźnych rozmiarów. Ten stan rzeczy musi być wyjaśniony raz na zawsze”.
Sporrenberg 2 listopada 1943 r. zwołał naradę służbową, na którą zostali wezwani komendanci KL Lublin oraz obozów w Poniatowej i Trawnikach, a także dowódcy oddziałów SS, mających wziąć udział w operacji likwidacyjnej Żydów. Zostali oni poinformowani, że akcja wymordowania pozostałej przy życiu ludności żydowskiej ma się rozpocząć nazajutrz o godzinie 8.00 rano.
W KL Lublin oddzielono więźniów żydowskich od pozostałych, skierowano ich na pole V obozu, tam w baraku kazano im się rozebrać, a następnie poprowadzono ich do wykopanych wcześniej rowów, w których Niemcy dokonywali egzekucji. Odgłosy rozstrzeliwania były zagłuszane przez dwa wozy z megafonami. Ciała więźniów po kilku dniach palono na miejscu kaźni przez dwa miesiące.
Na terenie samego KL Lublin zamordowano ponad 18 tys. . Żydów, około 10 tys. w Trawnikach i 14 tys. . w Poniatowej.