Wybitny syjonista, polityk, doktor praw i działacz społeczny. W okresie II RP, jako poseł, zdobył ogromne doświadczenie, zasiadając w ławach sejmowych I, III, IV i V kadencji Sejmu. 

Pochodzący z Hleszczewa pod Trembowlą (Kresy Wschodnie) Emil Sommerstein nie używał nazwiska po ojcu – Braude, lecz po matce. Wynikało to z tego, że jego rodzice nie dokonali rejestracji swego małżeństwa w księgach stanu cywilnego, co w społeczności żydowskiej nie należało do wyjątków. Po ukończeniu nauki w chederze, zaczął uczęszczać do Wyższego Gimnazjum w Tarnopolu, a następnie w V Gimnazjum im. Hetmana Żółkiewskiego, co świadczyło o tendencjach asymilacyjnych jego rodziny.

Gdy rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, poznał środowisko Żydów, które propagowało syjonizm i z ta ideą polityczną związał się na całe życie. Po ich ukończeniu prowadził praktykę adwokacką we Lwowie.

Po 1918 r., gdy państwo polskie odzyskało niepodległość, kariera polityczna Sommersteina nabrała tempa. Najpierw znalazł się w kierownictwie Organizacji Syjonistycznych Galicji Wschodniej, będą zarazem członkiem Organizacji Syjonistycznej w Polsce, która łączył z aktywnością w ugrupowaniu Syjonistycznych Demokratów „Ichud” w Galicji.

Polityczne sukcesy przekładały się na zawodowe aspiracje – Sommerstein pełnił funkcję wiceprezesa Lwowskiej Izby Adwokackiej i działał w Naczelnej Radzie Adwokackiej. Nie zaniedbywał również aktywności społecznej, m.in. w takich organizacjach jak: Towarzystwo Dom Zdrowia dla Akademików Żydowskich, Rada Auxilium Academicum Judaicum czy Keren ha-Jesod w Małopolsce Wschodniej.

Jego największym osiągnięciem w karierze politycznej była praca poselska w latach 1922-1927 i w latach 1930-1939, czyli pełnił ten zaszczyt prawie przez cały okres pokojowego istnienia II Rzeczypospolitej, zdobywają w tym zakresie ogromne doświadczenie.

Wybuch drugiej wojny zastał go we Lwowie, gdzie został aresztowany, przebywając kolejno w następujących więzieniach: Lwów, Kijów, Moskwa, Saratów, Bałaszów. Nie objęła go amnestia z 1941 r. Dopiero w 1942 r. udało mu się nawiązać kontakt listowny z ambasadorem Polski w ZSRS Stanisławem Kotem, dzięki czemu po dwóch latach starań władze sowieckie w 1944 r. zwróciły mu wolność, zezwalając na wyjazd do Polski. W jego sprawie interweniowała także Wanda Wasilewska, zapraszając go do Związku Patriotów Polskich.

Sommerstein w lipcu 1944 r. wszedł w skład Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego i był jednym z sygnatariuszy jego Manifestu, aczkolwiek wątpliwie by stał się szczerym orędownikiem systemu komunistycznego.

Wyjechał z kraju w 1946 r. i nigdy do niego nie powrócił