Dziś mija 81. rocznica likwidacji krakowskiego getta, którą nadzorował SS-Sturmbannführer Wilhelm Haase. Była to zaplanowana akcja, stanowiąca część niemieckiej operacji ekstremistycznej Aktion Reinhardt, wymierzonej w społeczność żydowską.
Getto krakowskie zostało utworzone 3 marca 1941 r. z części dzielnicy Podgórze na mocy zarządzenia gubernatora dystryktu krakowskiego Otto Wächtera.. Zajmowało obszar 20 hektarów, na którym początkowo zamknięto co najmniej 15 tysięcy Żydów. W getcie, otoczonym drutem kolczastym i wysokim murem o półkolistych kształtach przypominających żydowskie nagrobki, znajdowało się 320 domów (z 3167 pomieszczeniami mieszkalnymi).
15 października 1941 r. generalny gubernator Hans Frank wydał zarządzenie o całkowitym zamknięciu dzielnicy, a za jej przekroczenie oraz pomoc znajdującym się w niej Żydom, groziła kara śmierci. W maju 1942 r. w celu zmniejszenia populacji getta, Niemcy przeprowadzili akcję deportacyjną, podczas której wywieziono ok. pięciu tysięcy osób do niemieckiego obozu zagłady w Bełżcu. Ponownie w październiku deportowano kolejne siedem tysięcy osób, dzieląc getto na dwie części: dla osób zdolnych do pracy, i dla bezrobotnych, starszych oraz chorych.
W dniach 13-14 marca 1943 r. teren getta otoczyły oddziały SS, policji i Sonderdienstu (policja pomocnicza). Około ośmiu tysięcy Żydów, uznanych za zdolnych do pracy, przetransportowano do obozu w Płaszowie, a następnie trafili oni do niemieckiego obozu koncentracyjnego i zagłady w KL Auschwitz. Natomiast dwa tysiące, szczególnie chorych i starszych, zamordowano na miejscu. Ostatecznie z rąk niemieckich zginęła prawie cała żydowska społeczność Krakowa.
Bezpośrednio całą akcję przeprowadził Amon Göth, austriacki zbrodniarz wojenny, który był m. in. komendantem niemieckiego KL Plaszow, utworzonym na terenie dwóch cmentarzy żydowskich. Po wojnie, polski Najwyższy Trybunał Narodowy, skazał go na karę śmierci. Wyrok wykonano 13 września 1946 r. w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie. Do samego końca nie poczuwał się do winy za popełnione zbrodnie, wznosząc przed śmiercią okrzyk na cześć Adolfa Hitlera.