Wieczorem, 1 marca 1951 r. w Więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie komuniści wykonali wyroki śmierci na siedmiu członkach IV Zarządu Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (WiN), z pułkownikiem Łukaszem Cieplińskim „Pługiem” na czele. Wśród zamordowanych znalazł się również major Adam Lazarowicz „Klamra” – uczestnik walk o odzyskanie niepodległości, nauczyciel, oficer Wojska Polskiego, Armii Krajowej (AK) i podziemia niepodległościowego.
Adam Lazarowicz urodził się 14 października 1902 r. w Berezowicy Małej koło Zbaraża (dzisiejsza Ukraina). Pochodził z inteligenckiej i patriotycznej rodziny. W 1919 r. przerwał edukację i wstąpił w szeregi wojska, biorąc udział w walce z Ukraińcami na Wołyniu. Po ich zakończeniu wrócił do szkoły, lecz musiał ją opuścić, by znów zaciągnąć się ochotniczo do armii. Tym razem uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Został ranny w walkach w rejonie Ostrołęki.
Po wojnie rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Karierę zawodową, wraz z żoną, rozpoczął jako nauczyciel w podkrakowskich szkołach. Równocześnie, w 1931 r. ukończył szkołę podchorążych rezerwy i otrzymał awans na pierwszy stopień oficerski. W latach 30-tych XX wieku rodzina Lazarowiczów wraz z trójką dzieci osiedliła się w Gumniskach koło Dębicy, gdzie Adam został kierownikiem miejscowej szkoły.
Gdy wybuchła druga wojna światowa, wziął udział w działaniach wojennych w 1939 r. Udało mu się uniknąć zarówno niemieckiej jak też sowieckiej niewoli. Po powrocie do rodzinnego domu włączył się w działalność w tworzącej się konspiracji, przyjmując m.in. pseudonim „Klamra” Został komendantem obwodu AK w Dębicy. Jednym z osiągnięć jednostki kierowanej przez niego było rozpracowanie niemieckiego poligonu w miejscowości Blizna koło Dębicy, gdzie Niemcy prowadzili doświadczenia z bronią V-1 i V-2. Latem 1944 r. wziął udział w Akcji „Burza”. Po wkroczeniu Sowietów i zainstalowaniu rodzimej władzy komunistycznej Lazarowicz, jak wielu innych żołnierzy AK, pozostał w konspiracji.
W grudniu 1946 r. został zastępcą pułkownika Łukasza Cieplińskiego „Pługa”, prezesa IV Zarządu Głównego WiN. Pełnił tę funkcję do aresztowania w dniu 5 grudnia 1947 r. Został osadzony w więzieniu w Warszawie, gdzie przeszedł długotrwałe brutalne śledztwo prowadzone przez funkcjonariuszy komunistycznej bezpieki, zakończone procesem, w którym 14 października 1950 r. skazano go na karę śmierci. Został stracony wraz z pozostałymi członkami IV Zarządu WiN 1 marca 1951 r.