W okresie dwudziestolecia międzywojennego w Polsce działała Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP), organizacja paramilitarna, która powstała w 10 lutego 1928 roku w wyniku  fuzji Ligi Obrony Powietrznej Państwa (utworzonej w 1923 roku) i Towarzystwa Obrony Przeciwgazowej (założonego w 1922 roku). Jej głównym zadaniem było wspieranie rozwoju lotnictwa w jego różnorodnych formach oraz przygotowanie społeczeństwa do obrony przed atakami z powietrza i zagrożeniami chemicznymi.

LOPP, ściśle współpracująca z organami państwowymi, odegrała znaczącą rolę w promowaniu lotnictwa w Polsce. Organizacja ta, poprzez intensywną działalność edukacyjną i propagandową, znacząco przyczyniła się do wzrostu zainteresowania społeczeństwa lotnictwem i obroną przeciwlotniczą. W 1935 roku liczba jej członków osiągnęła 1,5 miliona, a przed wybuchem II wojny światowej wzrosła do około 2 milionów.

Działalność LOPP obejmowała budowę infrastruktury lotniczej, w tym lotnisk i szybowisk, oraz wsparcie dla rozwoju technologicznego w dziedzinie lotnictwa. Organizacja  finansowała również badania naukowe związane z lotnictwem, w tym budowę Instytutu Aerodynamicznego w Warszawie oraz tunelu aerodynamicznego na Politechnice Lwowskiej. LOPP miała także istotny wkład w zakładanie szkół dla pilotów i mechaników lotniczych oraz promowała modelarstwo lotnicze wśród młodzieży.

Oprócz lotnictwa, LOPP skupiała się również na obronie przeciwgazowej, rozwijając metody obrony chemicznej i edukując społeczeństwo w zakresie samoobrony przed atakami chemicznymi. W ten sposób znacząco przyczyniła się do zwiększenia świadomości o zagrożeniach związanych z użyciem broni chemicznej.

LOPP prowadziła także działalność wydawniczą, wydając materiały edukacyjne i propagandowe, w tym miesięcznik „Przegląd Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej” oraz dwutygodniki „Lot Polski” oraz „Lot i obrona przeciwlotniczo gazowa Polski”.  Tego rodzaju publikacje pomagały w rozpowszechnianiu wiedzy o lotnictwie i obronie przeciwlotniczej wśród ogółu społeczeństwa.