Po podboju Prus Wschodnich, sprowadzony w XIII w. na ziemie polskie Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, potocznie nazywany Zakonem Krzyżackim, stał się wielkim zagrożeniem także dla Polski. Udało mu się bowiem utworzyć własne, niezależne państwo u jej granic, z pretensjami do terenów przygranicznych,

Między 1320 a 1339 r. stosunki polsko-krzyżackie były bardzo napięte. W okresie tym miały miejsce dwa procesy między Polakami a Krzyżakami, których celem było odzyskanie przez stronę polską ziem zagarniętych przez Zakon Krzyżacki. Oba prowadzili polscy władcy – Władysław I Łokietek i jego syn Kazimierz III Wielki.

Pierwszy proces odbył się w Inowrocławiu, a spór toczył się wówczas o Pomorze Gdańskie, które w 1309 r. podstępnie zajęli Krzyżacy. W wyniku wyroków sędziowskich nakazano im zwrócić tę ziemię oraz zapłacić wysokie odszkodowanie. Jednak państwo krzyżackie nie uznało takich rozstrzygnięć. Powołany drugi skład sędziowski w tym samym procesie zadecydował z kolei o zatrzymaniu przy Polsce ziemi dobrzyńskiej i Kujaw, i oddaniu Pomorza Gdańskiego, na co tym razem nie zgodził się Kazimierz Wielki, interweniując u papieża.

Drugi proces miał miejsce w Warszawie w 1339 r. Przesłuchano wówczas aż 126 świadków. Tym razem wyrok okazał się bardzo korzystny dla polskiego władcy – strona krzyżacka miała oddać mu wszystkie zagarnięte ziemi, pokryć koszty procesu, dodatkowo wypłacając odszkodowanie w wysokości 200 tys. grzywien.

Zakon Krzyżacki ponownie nie uznał werdyktu, sprzeciwiając się takim decyzjom. Ostateczne rozstrzygnięcia w XIV w. odnośnie spornych ziem przyniósł dopiero traktat w Kaliszu, zawarty w 1343 r., na mocy którego Pomorze Gdańskie przeszło w ręce krzyżackie jako „wieczysta jałmużna”.