W 1936 r. ukazała się broszura poświęcona zmarłej w 1934 r. Róży Melcer. Teksty ją upamiętniające zamieściły m.in. żona Majera Bałabana, Mojżesza Schorra i Emila Sommersteina. Po śmierci hołd oddało jej wiele kobiet, ponieważ za życia nieustannie podnosiła ich problemy. Dziś uznawana jest za jedną z najwybitniejszych przedstawicielek syjonistycznego ruchu kobiecego w Galicji, a następnie w II Rzeczypospolitej.
Róża, nazywana w domu Rózią, urodziła się w 1880 r. w Tarnopolu w bogatej rodzinie żydowskiej Pomeranzów, która popierała ruch syjonistyczny. To spowodowało, że w czasach wczesnej młodości wraz z bratem zakładała kółka syjonistyczne w swoim rodzinnym mieście. Działalność polityczną przerwał okres studiów. Według różnych źródeł, studiowała w Dreźnie, Wiedniu, Berlinie i Paryżu. Niestety, ten okres w jej życiu nie jest dobrze znany.
Po powrocie do kraju w końcu XIX w. rozpoczęła bardzo aktywną działalność na niwie społecznej i politycznej. Już wtedy podejmowała w prasie zagadnienia związane z znaczeniem i rolą kobiet w ruchu syjonistycznym. Postulowała wówczas, by kobiety-syjonistyki łączyły życie rodzinne z rozwijaniem swoich zainteresowań na polu ideałów narodowych.
Jej kariera polityczno-społeczna nabrała rumieńców, gdy wyszła za mąż za prawnika Izaaka Melcera (Melzera) i przeniosła się do Lwowa, w którym mieszkała do śmierci. Tam zaangażowała się w działania Koła Kobiet Żydowskich, którego przez długie lata była prezeską. Skupiała się wówczas na pomocy społecznej. Wybuch I wojny światowej zintensyfikował jej wysiłki, by pomóc najbiedniejszym. We Lwowie organizowała kuchnię ludową z pralnią i odkażalnią oraz przychodnię dla dzieci.
Gdy Polska odzyskała niepodległość, Melcer nadal oddawała się działalności społecznej. W siedzibie Koła znajdowała się ochronka dla dzieci, następnie internat dla dziewcząt oraz wydawnictwo dla dzieci.
Karierę polityczną rozpoczęła w 1922 r., gdy z ramienia Komitetu Zjednoczonych Stronnictw Narodowo-Żydowskich otrzymała mandat do Sejmu. Znalazła się w gronie pierwszych 9 kobiet zasiadających w polskim parlamencie i była pierwszą Żydówką w tej grupie. Do jej największych osiągnięć z pewnością należało założenie zakładu dla niewidomych i głuchoniemych dzieci żydowskich w Bojanowie. Niestety, przestał on działać w rok po jej śmierci. Równolegle Melcer angażowała się w prace WIZO – Międzynarodowej Syjonistycznej Organizacji Kobiet, która powstała w 1920 r.