Daniel Neufeld urodził się w miasteczku Praszka, położonym w okolicy Wielunia. W rodzinnej miejscowości uczęszczał do żydowskiej szkoły religijnej, następnie kształcił się w gimnazjum prowadzonym przez zakon pijarów w Wieluniu. Życzliwość nauczycieli oraz dobre relacje z kolegami, które – jak wspominał po latach – zaowocowały trwałymi przyjaźniami, pozostały nie bez wpływu na jego poglądy na temat relacji polsko-żydowskich.

W swojej  działalności  zawodowej  i społecznej  D. Neufeld poświęcił się promowaniu idei asymilacji Żydów ze społeczeństwem polskim. Uważał, że Żydzi powinni zostać równouprawnieni, o ile podzielali normy i wartości kultury polskiej. Chciał zarazem, by zachowali jednak odrębność, ale tylko w sferze  religijnej.

W 1838 r. Neufeld otworzył w Praszce szkołę  dla chłopców, która, choć zachowywała charakter religijny miała – w przeciwieństwie do tradycyjnych chederów – zapoznawać uczniów także z bieżącym stanem wiedzy ogólnej. Szczególny nacisk położono na naukę nowożytnych języków obcych. Po dwóch latach został dyrektorem szkoły w Częstochowie, również działającej  w nurcie tzw. judaizmu postępowego. Tą placówką kierował aż  przez 20 lat.

W związku z możliwościami, jakie w zaborze rosyjskim dla działalności społecznej, w tym publicystycznej, stwarzała tzw. odwilż posewastopolska,  Neufeld przeniósł się do Warszawy, gdzie w 1861 r. założył pismo „Jutrzenka”. Był to periodyk promujący program zaawansowanej asymilacji Żydów, a także idee tzw. żydowskiego oświecenia, czyli haskali. Pismo w 1863 r. zostało zamknięte przez władze rosyjskie, które były niechętne integracji polsko-żydowskiej, zaś D. Neufelda skazano na osiedlenie w Czelabińsku na Uralu, skąd powrócił po dwóch latach.

D. Neufeld był autorem współpracującym przy wydawaniu encyklopedii Samuela Orgelbranda, tłumaczył także na język polski żydowskie traktaty religijne i modlitewniki.

Zmarł w 1874 r. i został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie.