15 grudnia 1886 r.  urodziła się Wanda Krahelska. Socjalistka, członek Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej, która większość swojego życia poświęciła walce o niepodległość Polski. Po wybuchu II wojny światowej zaangażowała się w pomoc dla prześladowanej przez Niemców ludności żydowskiej.

Wychowała się w ziemiańskiej rodzinie powstańców styczniowych, po upadku którego jej ojciec został zesłany na Syberię Wschodnią. W okresie rewolucji 1905 roku związała się z Polską Partią Socjalistyczną, zajmując się kolportażem bibuły i przemytem broni. 18 sierpnia 1906 r. współorganizowała i przeprowadziła nieudany zamach bombowy na rosyjskiego generał-gubernatora warszawskiego Gieorgija Skałona, który był odpowiedzialny za represje wymierzone w  naród  polski  na terenie Królestwa Polskiego. Z obawy przed aresztowaniem zawarła fikcyjny ślub z Adamem Dobrodzickim, stając się obywatelką austriacką.

Ucieczka z zaboru rosyjskiego prawdopodobnie uratowała jej życie, ponieważ wkrótce została aresztowana w Krakowie i wyrokiem sądu obwodowego w Wadowicach uniewinniona, pomimo że przyznała się do udziału w zamachu. W jej sprawie wstawiło się wielu posłów w parlamencie austriackim, a sam proces był przyczyną manifestacji patriotycznej.

W okresie międzywojennym wraz z mężem Tytusem Filipowiczem przebywała na placówkach dyplomatycznych. W latach 1935-1939 pracowała jako redaktor naczelna miesięcznika „Arkady”. Działając prospołecznie na rzecz kobiet, pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Polskiego Zjednoczenia Kobiet Pracujących Zawodowo.

Podczas okupacji niemieckiej wraz z Zofią Kossak-Szczucką współorganizowała Społeczny Komitet Pomocy Ludności Żydowskiej, obejmując pomocą co najmniej 180 osób, w tym większość dzieci. W grudniu 1942 r. Komitet przekształcono w Radę Pomocy Żydom „Żegota”.

Krahelska została odznaczona Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”.