W okresie międzywojennym II Rzeczpospolitą Polską zamieszkiwało 2,7-3,1 mln Żydów – to ok. 10 proc. całej populacji Polski. W niektórych miejscowościach zdarzało się, że stanowili oni 100 proc. mieszkańców.

W 1939 r. Niemcy zaatakowały Polskę i rozpoczęły II wojnę światową. Hekatomba ludzkich istnień, rozpętana przez niemiecką machinę terroru, na zawsze zmieniła oblicze ludnościowe Polski. W wyniku eksterminacji  zniknęły całe rzesze  ludzi – w tym zdecydowana większość Żydów, będących polskimi obywatelami.

Dwa spisy powszechne

W czasie trwania II Rzeczypospolitej Polskiej (1918-1939) zostały przeprowadzone dwa spisy powszechne ludności w 1921 r. i w 1931 r. W  pierwszym  zadano m.in. pytania o to, czy dana osoba identyfikuje się  z  religią  żydowską,  i jakim językiem włada. Kwestionariusz obejmował także kryterium narodowości.  Dokumenty spisowe  wykazały, że na terytorium państwa polskiego mieszkało około   3 mln  Żydów, którzy  stanowili ok. 10 proc. mieszkańców ówczesnej Polski.

Mieszkali tam tylko Żydzi

Wedle statystyk, w 1921 r. okazało się, że w Polsce istniały  dwie miejscowości, które zamieszkane były  wyłącznie  przez Żydów: to Iwaniki i Kolonia Synajska. Obie  miejscowości  znajdują  się dziś na Białorusi – pierwsza w obwodzie brzeskim, jako część wsi Posienicze, a druga to obecnie część wsi Krzywicze (obwód grodzieński)).

Iwaniki powstały w XIX w. jako efekt działań administracyjnych carskiej Rosji. W międzywojniu  mieszkało w nich 235 Żydów.  Ci, którzy po wkroczeniu na te tereny Niemców nie uciekli, zostali  przez nich wymordowani. Dzisiaj obszary tej miejscowości należą w całości do wsi Posienicze.

Kolonię  Synajską  zamieszkiwało tylko  78 mieszkańców. W latach 30. XX w. niektóre rodziny zdecydowały się wyjechać do Palestyny (Riszon le-Syjon i Petach Tikwa). Ci, którzy zostali, nie przetrwali II wojny światowej. Niemcy wywieźli ich do getta w Dereczynie i tam zamordowali.