Ignacy Daszyński urodził się 26 października 1866 r. w Zbarażu na Wołyniu (ob. Ukraina) w wielodzietnej i patriotycznej rodzinie polskiego urzędnika. W dzieciństwie stracił ojca i od pierwszej klasy gimnazjum utrzymywał się z udzielania korepetycji. Gorący patriotyzm zaszczepił w nim starszy brat Feliks. Za wygłoszenie wykładu o Wiośnie Ludów został wydalony ze szkoły i zmuszony zdawać maturę eksternistycznie.
Studiował przyrodoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz na uniwersytecie w Zurychu. Poświęcał jednak bardzo dużo czasu na samokształcenie. Często zmieniał miejsce zamieszkania i żył bardzo, skromnie pracując dorywczo. Należał do twórców Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego, uznającej konieczność odzyskania niepodległości przez Polskę za warunek realizacji reform socjalnych. W 1897 r., popierany przez robotników, część chłopów i wielu Żydów, został posłem do parlamentu austriackiego w Wiedniu. Zasłynął jako błyskotliwy mówca.
Angażował się w organizację patriotycznych manifestacji, m.in. z okazji 500. rocznicy bitwy rycerstwa polsko-litewskiego z Krzyżakami pod Grunwaldem. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił w szeregi Związku Strzeleckiego, jednak lepiej czuł się w polityce jako członek Naczelnego Komitetu Narodowego, prowadzącego nabór do Legionów Polskich. Jesienią 1918 r. stał się jednym z przywódców Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie, która przejmowała władzę z rąk Austriaków. Stanął także na czele formowanego w Lublinie Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej.
W okresie II Rzeczpospolitej był przewodniczącym Rady Naczelnej Polskiej Partii Socjalistycznej i twórcą Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. W czasie najazdu Rosji bolszewickiej w 1920 r. został zaś wicepremierem Rządu Obrony Narodowej. Następnie pełnił m.in. funkcję marszałka Sejmu RP. Sprzeciwiał się hasłom komunistów, nawołującym do dyktatury proletariatu.
Z życia publicznego musiał wycofać się w 1930 r. w związku z pogorszeniem stanu zdrowia. Pod koniec życia związał się z Celiną Kempner, Żydówką, działaczką PPS. Zmarł 31 października 1936 r. Jego pogrzeb w Krakowie zgromadził dziesiątki tysięcy uczestników i stał się wielką manifestacją robotniczą i patriotyczną.