Benedykt Dybowski (1833-1930) to jeden z ojców polskiej limnologii (gr. limno – jezioro słodkowodne) – nauki z zakresu hydrologii, która zajmuje się badaniem wód zbiorników śródlądowych. W 1864 r., gdy za działalność konspiracyjną badacz został zesłany przez władze carskie do kraju Zabajkalskiego, czyli Daurji, jako wytrawny zoolog, odkrył szereg nowych, wcześniej nieznanych form zwierzęcych. Zajmował się endemiczną, jak też reliktową fauną Bajkału. Opisał około 400 gatunków zwierząt żyjących w tym jeziorze. Jego dziełem jest teoria powstania Bajkału i ewolucji jego fauny. Światu zwierzęcemu tego jeziora poświęcił aż 43 prace naukowe.

Dybowski podczas 12-letniej zsyłki nie pracował sam. W pierwszym okresie na zesłaniu towarzyszyło mu dwóch Polaków – Wiktor Godlewski i Alfons Parvez. Pierwszy, był zapalonym myśliwym, a drugi umiał przygotowywać skórki dla celów gabinetowych. Po dwóch latach zesłania władze rosyjskie pozwoliły całej trójce zamieszkać we wsi Kułtuk nad Bajkałem. To właśnie tam Dybowski w skrajnie trudnych warunkach, przy 40-stopniowym mrozie rozpoczął przy pomocy prowizorycznych narzędzi badania fauny tego jeziora. Do czasu jego przybycia uważano, że było ono bardzo ubogie pod tym względem.

Naukowiec skupiał swoją uwagę także na faunie lądowej. Zaawansowane badania w tym zakresie zrobiły wrażenie na Towarzystwie Geograficznym w Petersburgu, które postanowiło mu wręczyć za odkrycia w tym zakresie na terenie Syberii wschodniej złoty medal. Z nazwiskiem Dybowskiego należy kojarzyć jeden z podgatunków jeleni. Zwierzę to zwane jest jeleniem Dybowskiego na cześć jego odkrywcy lub wschodnim.

Badacz spenetrował kraj Amurski, Usuryjski i Nadmorski. Był nad rzekami Onon i Arguni i nad Amurem, Ussuri oraz Angary. Poznał jezioro Chubsuguł w Mongolii i Chanka (ob. pogranicze Chin i Rosji)

Zesłanie Dybowskiego zakończyło się w 1876 r., min. dzięki wstawiennictwu u władz rosyjskich doceniających pracę Polaka naukowców z Petersburga. Po powrocie, w 1883 r. został powołany na katedrę zoologii na Uniwersytecie Lwowskim.

Jednym z kontynuatorów prac wielkiego polskiego biologa był Józef Nusbaum-Hilarowicz (1859-1917). Obaj współpracowali przy opisywaniu zbiorów bajkalskich. W 1906 r. po przejściu na emeryturę Dybowskiego Nusbaum objął kierownictwo Zakładu Zoologii i Anatomii Porównawczej na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego.  Z biegiem lat Zakład stał się jednym z najnowocześniejszych pod względem naukowym ośrodków zoologicznych w Europie.