Gdy państwo polskie odzyskało niepodległość, w środowisku duchowieństwa katolickiego zakwitła myśl o zorganizowaniu narodowej pielgrzymki do Ziemi Świętej. Udało się to jednak dopiero w 1934 r. Pojechało na nią 112 osób, które nawiedzały ją od 15 do 30 maja.

Pierwsze starania idące w kierunku organizacji pielgrzymi czynione były już tuż po odzyskaniu niepodległości, jednak na przeszkodzie stały wojny, a następnie kryzys gospodarczy. Wówczas Komisarzami Ziemi Świętej w Polsce (z siedzibą w Krakowie) od 1911 do 1923 r. byli ojciec Zygmunt Janicki oraz w latach 1923-1930 r. ojciec Kamil Manik. Szczególnie ten drugi intensywnie zabiegał o to, by do pielgrzymki narodowej doszło. W latach 20. redagował wychodzący w Polsce „Głos Ziemi Świętej. Miesięcznik pobożnego Stowarzyszenia Armji św. Krzyża”. Jak pisał we wstępie do nr 11 „Celem pisma jest, by o ile możności rozszerzyć wiadomości tyczące się tych miejsc, gdzie Chrystus Odkupiciel nasz, narodził się, żyjąc, nauczał, a wreszcie na Górze Kalwarji za okup nasz dał i ofiarował życie Swoje na Krzyżu”. Czasopismo miało licznych odbiorców – do Stowarzyszenia Armii Świętego Krzyża należało ponad 60 tys. osób.

W pierwszej majowej pielgrzymce uczestniczyło m.in. 30 kapłanów. Wyjazd całej grupy zorganizował ówczesny wiodący organizator turystyki zagranicznej, czyli Polskie Biuro Podróży „Francopol” mieszczące się w Warszawie. We współpracy z Komisarzem, oraz Ligą Katolicką w Katowicach, a także z Towarzystwem „Pielgrzym” w Poznaniu biuro prowadziło zapisy na pielgrzymkę.

Szlak pielgrzymi wiódł, rzecz jasna, z Krakowa, a stamtąd koleją do Rumunii, skąd w porcie w Konstancy wypływał polski statek „Polonia”. Do brzegów Jafy dobił 20 maja. Następnie, tego samego dnia należało autobusami udać się do Jerozolimy.

Pielgrzymi w trakcie pobytu w Ziemi Świętej nawiedzili najważniejsze miejsca związane z chrześcijaństwem, głównie z Jezusem Chrystusem. Zobaczyli m.in. Wieczernik, bazylikę Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny, bazylikę Grobu Pańskiego, Betlejem, kościół Ojcze Nasz na Górze Oliwnej, Kanę Galilejską, Tyberiadę. Niezapomniane przeżycia czekały również pod Ścianą Zachodnią i w meczecie Omara. Poza Jerozolimą grupa podróżowała samochodami.

W drodze powrotnej na podróżujących pielgrzymów także czekały atrakcje. Zwiedzili Ateny i Istambuł, a podczas podróży statkiem trasę urozmaicano im tematycznymi wykładami.

Sukces pielgrzymki z 1934 r. spowodował, że w kolejnym roku ponownie zebrała się grupa chętnych na wyjazd do Ziemi Świętej.